Ben Bir Köy Öğretmeniyim Şiiri - Şerife ...

Ben bir köy öğretmeniyim,
Bir bahçıvan gibi bakarım çiçeklerime.
Onları bilgimle, sevgimle beslerim;
Şefkâtimle sular, adaletle büyütürüm.
Budarım kötü olan ne varsa …
Onları doğrulukla yüceltmeye çalışırım.

Çiçek gibi narindir benim çocuklarım;
Bakmayın Ayşe’nin sert durduğuna;
Osman’ın bir ırgat gibi çalıştığına,
Fatma’nın hasta anasına baktığına,
Şerife’nin su taşırken nasırlaşmış ellerine.
Kendileri küçücüktür ama,
Binlerce yük binmiştir omuzlarına…

Çocuklarım pırlantadır aslında benim,
Hepsinin dertlerini yalnız ben bilirim;
Oğuz’un içki içen, annesini döven babasını,
Yusuf’un ilgi çekmek için her şeye ağladığını,
Çocuklarımın üstündeki ağır yükü yalnız ben bilirim.
Hüseyin’in yüzündeki morluğun sebebini,
Hatçe’nin okula neden aç geldiğini,
Küçücük yüreklerin nasıl erkenden olgunlaştığını,
Babasının kumar parasını ödemek için Hasan’ın satıldığını,
Okula gelemediğini çünkü, artık çalıştığını,
O minicik öpülesi ellerin nasıl nasır tuttuğunu,
İçim ezile ezile bilirim…

Ben bir köy öğretmeniyim;
Önümde karatahtam, çiçeklerim var.
Üstümde tozlar, ellerim tebeşir kokar.
Elbiseme siner çocukların üstündeki tezek kokusu,
Yüreğimi burkar, içimi yakar!

Ben bir köy öğretmeniyim,
Önümde gelecek vadeden gençler;
Peygamberim bana rehber,
Anneler, babalar derslerle ilgilenmezler,
Okulda bitmez benim işim, evde de devam eder.

Ben bir köy öğretmeniyim;
Nerde bir haksızlık görsem ordayım,
İstiklâl Harbinde bir nefer gibi,
Cehaletle savaşmak için teyakkuzdayım,
Ne ödül beklerim ne de teşekkür,
En büyük ödül çocuklarımın gözündeki ışıltıdır bana.
Sevgiyle bakan o gözlerde ne kirli bir renk görürüm,
Ne de yalancı bir dalga.

Ben bir köy öğretmeniyim;
Ekmeğin bile kek gibi yendiği bir köyde,
Bir bozkırda, vatanın en ücra yerinde.
Yer önemli değil benim için,
Yetiştirdiğim fidanlarım önemli.
İyi bir yere gelmişlerse,
Hele de iyi insan olabilmişlerse
Ne mutlu bana…