Ben Bir Adam Öldürdüm Ablacığım

Ben bir adam öldürdüm ablacığım
20'lerinde yaşama sevinci olan bir adam
Salyongozların sümüklerine özendim birer birer
Yavaş yavaş arkamızda binbir günah bırakarak
Sürüne sürüne çok şey bırakamadım sana
Kabuğumdan dolayı
Karanlıklarım affettsin
Öldürdüm ablacığım

Güneşi övmüyorum nasıl olsa başımda batacaktı en sonunda kahrolası
Emin değilim ama
Emin değilim son güneş bizim gonlümüze göre batacaktı
Ya da bizler öyle sanmıştık
Öldurmesem olmazdı ablacığım...
Güneş bize göre batmayacaktı

Hatırlıyorum da gönlümün yarım inşaatından selam vermiştim öldürmeden önce
Hatta Adalar'ı gezip türbe bile ziyaret etmiştim
Benden öncekilere intisap etmiştim
Kaç kez insan , kaç kez tinsan demiştim o'na
Fakat yine de
Karanlıklar beni kahvediyor ablacığım
Ayılıyorum sayende...

Sağ ol
Yerimizi de göster insanlıklar arasında
Yoksa yerimizi öldüre öldüre bulur pişmanlıklar
Seslendim kendime sonraları sesim bile
Bulunur ablacığım
Binlerin sessizliğinde...

Ben bir adam öldürdüm ablacığım
Ölümüne değil doğumuna yakın bir yaşta
O da şaşırdı onu öldürdüğüme
Fakat öldürdüğüm yere gelirsek...
O da benzimle aynı yaşta

Okulundan kaçmış Atatürk imzalı yakası yerle bir olmuş bir çocuktu o
Öldürülmesi lazımdı
İlk başta yapamadım
Ben de vatancıydım ablacığım
Yapamadım...

Birkaç yıl geçince konuştuk
Mavi kıyafeti yerini karalara bırakmıştı
Hâlâ kuduruyordu
Okul sahalarında
Az daha beklemem lazımdı

Sonra ...
Ne olduysa oldu büyüdü ablacığım
Geçti sekizle dokuz arası yıllar
Benim onu öldürmeme yakın bir zamanda
Büyüdü ablacığım
Çok büyüdü
Öldürelemez bir yaşa geldi

Balıkesir'i yol tutmuş hiç yoktan bir kadını sevmeye kalkışmış
Öğretmen olmuş
Yalnızlığı tutku bilmiş
Uykusunu bir şeyler ya da bir şey bulandırıyormuş
Bir kız galiba bulandıran
Öldürmeme az kaldı ablacığım

Ben de isterdim ıslantılarımda bekleteyim öldürmeleri
Ben de isterdim
Bir yangın çıksa
Bir gönül bir gönülle birleşse
Koşulsuz
Ağrısız...

Ama
Ama ..
Tam da insanlığının yok olduğu anda buldum onu
Parmağında kahverengi bir yüzük
Bileğinde bir erkeği buldum
Boynunda günümüz kolyesi
Ellerinde sevdanın en tanışanamaz yükü

Artık bitsin...
Hava karardı geceyi bekledim
Ellerinde geceleri buldum

Sonra oldu...
Saat sabahın bir tık berisi
Oturdum yanına
Derdini dinledim
Dersini dinledim
Sonra öldürdüm ablacığım ...

Ablacığım...
Şimdi herkes doğru düzgün sevebilecek
Herkes doğru düzgün ...
Dosdoğru
Düpdüzgün
Sevebilecek
Hatta seçebilecek
Ablacığım...

Heybesine defterini koydum,
En sevdiği kahve defterini
Ben bir adam öldürdüm ablacığım
Şiirim için
Hem de Eylül ayında
En edalıların ayağına cesedini serdim

NE İÇİN ?

Şiir üşümesin
Yeter ki
Şiirimiz
Üşümesin ablacığım...