Ben Babamın Kızıyım Şiiri - Hamit Atay

Ben Babamın Kızıyım

Sessizce çökerken akşam evimize,
Bir çay kokusu yayılır mutfağa.
Ben hâlâ o küçük kızım,
Babamın gözlerinde büyüyen.

Omzuna yaslandığım ilk dağdı o,
Sesinde masal, bakışında huzur.
Düşsem bile gülerdim çünkü bilirdim,
Babam tutar elimden, yıkılmaz gurur.

Cebinde yoktu belki zenginlik,
Ama kalbinde saraylar kurardı.
Ne zaman ağlasam, o susar,
Gözleriyle konuşurdu, anlatırdı.

Ben babamın kızıyım, inadım da ondan,
Bir sözle yıkılmam, dik dururum her zaman.
Ama gece olunca, yıldızlar konuşunca,
En çok babamı özlerim, en çok o zaman.

Küçükken yürümeyi ondan öğrendim,
Dizlerim kanarken bile susmayı.
O, bakışlarıyla derdi ki:
"Kızım, güçlü ol, hayat bazen uslanmaz."

Bir sabah işe giderken arkasından
Pencereden el salladım her zaman.
Bilmiyordum ki büyümek,
Onun omzuna hasret kalmaktır aslında.

Cebinden çıkan küçük notlar,
Kimi zaman bir şeker, kimi zaman bir dua…
Her biri hâlâ saklı bir kutuda,
Her biri hâlâ yaşar içimde usulca.

Ben babamın kızıyım, gölgesinde büyüdüm,
Gölgesi bile güneş gibi sıcak.
Bir tek onun yanında çocuk olabiliyordum,
Gerisi hep “büyümek” denen tuzak.

Kızdığı zaman sessiz kalırdı,
Ama gözleri anlatırdı kırgınlığını.
Sonra gece sessizce üzerimi örterdi,
Yani affederdi sessizce, sessizliğini.

Her bayram sabahı, ilk ona koşardım,
“Baba, ellerinden öpeyim” derdim içten.
Gülümserdi, başımı okşardı yavaşça,
“Sen hep benimsin” derdi gözleriyle derinden.

Şimdi ne zaman güçlü görünsem,
İçimde onun sesi yankılanır:
“Korkma, sen benim kızımsın,
Yıkılmazsın, yalnız kalmazsın.”

Ben babamın kızıyım,
Adımda bile onun izi var.
Gülüşümde, duruşumda,
Hayata karşı direnişimde hep o var.

Bir gün giderse diye düşünmek bile zor,
Ama bilirim, dualarında hep ben varım.
Varsın dünya üstüme gelsin,
Ben babamın kızıyım, içimde bir dağ var.

Hamit Atay