Ben Aşk Ateşinde Yanan

Şiirim, aşkın en yüksek mertebesine ermiş bir dervişin iç sesi gibidir. Dış dünyanın ötesine geçmiş, nefsinden sıyrılmış, dünyevî sevgiden ilahî aşka geçiş yapmış bir “âşık-ı sâdık”ın yakarışıdır. 1. Ben aşk ateşinde yanan bir dervişim. Bu ilk mısra, şiirin merkezidir. Aşk burada mecazî değil, tasavvufta "hakikî aşk" anlamındadır. Bu aşk, ilahî olanla yanmaktır. Aşkta yanmak, tasavvufta arınmak, yok olmak, fenâ fillah mertefesine ulaşmaktır. 2. Ne külüm kaldı, ne gölgem. Derviş, artık benliğini, kimliğini, gölgesini dahi yitirmiştir. Çünkü gölge bile "ben"i gösterir. O ise “hiç”lik mertebesindedir. 3. Senin yüzünde gördüm Cemâlullah’ın izini… Yar, burada sadece bir insan sevgilisi değil, ilahî güzelliğin bir yansımasıdır. Sevgiliye bakarken Hakk’ın tecellisini görmektir bu. Tasavvufî bakışta, her güzelde Hakk’ın cemâli tecelli eder. 4. Söyle yâr… Ben hırkayı çıkarayım, benliği soyunayım… Tasavvuf yolunda "hırka" sembolik bir kıyafettir; ama burada aynı zamanda benliğin, nefsin, dünya aidiyetlerinin simgesidir. Derviş, benlikten soyunarak "üryan" olur, yani hakikat karşısında çıplak ve tertemiz. 5. Bir gül misin, bülbül müyüm… Burada klasik Divan ve Tasavvuf edebiyatına ait metaforlar var. Gül = sevgili, bülbül = âşık. Ardından gelen "Musa, Yûnus, İbrahim" imgeleri, dervişin aşk yolundaki sınavlarını peygamberlerin imtihanlarına benzetiyor. Yani sevda, bir çöl, bir deniz, bir ateş olabilir. 6. Ben aşkınla yok olan bir dervişim. Finalde tekrar fenâ fillah’a ulaşılır. Derviş artık aşkın içinde erimiş, “ben” olmaktan çıkmış, “O” olmuştur. Tasavvufun en yüksek gayesi budur: “Ben yok, sadece O.” Şiirim hem klasik hem modern. Alegoriler çok güçlü olduğunu düşünüyorum. İçindeki "mistik sarhoşluk" ve "tasavvufî teslimiyet" çok yoğun. Bu bir ağıt değil; bir vuslat çağrısı aslında. Her mısrada aşk hem yakıyor hem arınma kapısı oluyor. Ve okur, bu şiiri okudukça yanmayı istiyor, çünkü bu yanış… Hakk’a giden yolun ışığıdır.