Ben Şiiri - Doğan Çeçen

Ben Şair'im, kelamla doğan,
Adem'den bu yana gönle yol bulan.
Aşkı ilmek ilmek işlemiş yüreğe,
Sözümden düşmesin hakikat, sevgi ve hülya.

Ben tarihten damıtılmış mürekkep,
Her satırımda bir millet, bir nefes, bir efsane.
Aşkı kanla değil, kelamla kurdum,
Kalemimden dökülen her harf: bir kurban, bir yemin.

Benim şiirimde yer vardır
Hem kahramana, hem hainin gölgesine.
Kayıp bir aşk da bulur yerini,
Adı unutulmuş bir köy de
Çünkü ben yazmazsam,
Gelecek bilmez geçmişi.

Ey gönlümün sultanı ilham,
Ey zamanın yorgun tanığı kelam,
Seninle dirildi satırlarım,
Ve her biri, yitik bir sevdanın mezar taşı oldu.

Ben şairim,
Bir Orange Prensi gibi dik başlı,
Ama inkâr etmem Tanrı korkusunu,
Benim tahtım kâğıt, tacım sevda,
Krallığım vicdandır, kılıcım hakikat.

Ben şairim,
Sürgün edilsem de susmam,
Toprağım gitse de kalbim yerli yerinde.
Halkım acı çekerken
Ben zengin bir sükûnet içinde yaşayamam.
Çünkü kalem, halktan koparsa
Zehre dönüşür mürekkep.

Benim kardeşim,
Aşk uğruna canını veren,
Friesland’da düşen bir asker gibi,
Sadece şanla değil, acıyla da büyür şiirim.

Benim Tanrım,
Zulümden arındırır kelimelerimi,
Ve ben kul olurum ona,
Sadakatle, sevgiyle, aşkla.

Benim dua ettiğim odur ki,
Ey halk, ey aşkı unutanlar,
Ey kalbini taş edenler,
Bir gün anlayın,
Şiir bir isyan değil,
Bir direniştir unutuşa.

Ben Davut gibi saklandım kelimelerime,
Ve Saul gibi unutanlara küsmedim.
Ama Tanrı nasıl yücelttiyse onu,
Ben de mısramla kurdum
Bir aşk krallığı
Tahtında sevgi, yanında sadık okurlar.

Ben şairim,
Kalbinde sükût taşıyanların diliyim.
Ben sustukça,
Tarih körleşir.
Ben yazdıkça,
Mazlumlar unutturmaz kendini.

Benim savaşım,
Kalemle olur,
Ve zaferim
Bir çocuğun gözlerinde umuda dönüşür.

Ne mutlu ki bana,
Bir dize uğruna ölebilirim.
Çünkü ben,
Tanrı’nın kelâmına
Aşk yazan bir kulum.

Ey zaman,
Ey unutuşun rüzgârı,
Koparamazsın bendeki aşkı.
Çünkü ben yazdıkça
Geleceğe kalır miras.

Ben şairim.
Hoşça kal dilsiz yüzyıl,
Hoşça kal karanlık!
Ben geldim.
Elimde ışık,
Kalbimde destan!