Ben Şiiri - Raziye Uğurlu Akın

Ben kötü insan değilim...
Sadece çok sevdim,
yüreğimden taşanları kimseye anlatamadan.
Bir tebessümle yamadım eksiklerimi,
Üstünü örttüm kırık dökük heveslerimin
İnce ince örülmüş bir şal gibi,
Çocukluğumun başucuna serdim...

Bir “iyiyim”le kapattım gözyaşlarımı,
Şekerli çaylara kattım birazını,
Birazı yastık uçlarına sızdı gece.
Kahkahalarım çiçekli bir mendil gibi
Cepte taşındı durdu,
Ama kimse kokusundan
Hüznü tanıyamadı...

Ben kimseyi suçlamadım.
Sakız gibi uzayan suskunluklarım vardı,
Boğazıma dolandı geceleri.
Empati insanı oldum;
kalbi kabuk tutanlara merhem sandım kendimi,
oysa içimde hâlâ
kurmalı bir kuş ağlıyordu ses çıkarmadan.

Bir çocuk var içimde…
İnadına büyümüyor.
Kırılan oyuncaklarını eski masal cümleleriyle onarmaya çalışıyor hâlâ,
ama kelimeler eksik.
Bir ucu yanık bir masal gibi yarım kalıyorum hep,
ve kimse fark etmiyor.

İyi olmak
her zaman gülmek değildir.
Bazen bir pencereyi açık unutup
rüzgâra razı olmaktır,.
bazen ardına kadar susmak
ama hâlâ yutkunmaktır bazı isimleri.

Ben bazen susarak kaldım,
bazen gitmek isterken kök saldım.
Ve bazen,
bazen sadece durdum…
Bir vazo gibi,
dibi çatlamış, ama çiçekleri solmasın diye hâlâ su tutan.

Ben böyle biriyim.
Yara yerlerimi rujla kapattım,
bazı acılarımı koluma dövme yaptım da
kimseye anlatmadım.
Anlatmak…
Anlamak kadar kolay değildi...

Ama kötü değilim.
Sadece içimde büyüyen o suskun çocuk,
gözlerimin arkasında saklambaç oynuyor
ve bazen beni bile bulamıyor.

Ben kötü değilim…
Sadece biraz eksik,
biraz fazla,
biraz kırık…
Ama hâlâ bir şiirin başında bekliyorum;
adımı unutmayan biri
beni okur diye...
18:00
8Temmuz2025