Belkide fazlaydım bu dünyaya

Bir gül gibi açmaz oldu içimde her sabah,
Sığmam artık kendime, bu ne garip bir günah.
Dönüp durur aynalarda yorgun bir telaş,
Kendime bile yüküm, sığındığım her yerde bir yankı, bir savaş.

Belkide fazlaydım bu dünyaya , bu insanlara.
Ağlamak isterim hiç susmayacakcasına,
Haykırsam kim duyar sesimi,
Belkide bir ölüyümdür gözlerinde.

Fazlaydım onlara belkide,
Ne yapsam sevdiremedim kendimi.
İnsan oğlu degilmi; seni arkadan bıcaklıyanda, sana ihanet edende.

Çöker içime bir dert sabah olsun istersin.
Gün geçmez, zaman akmaz.
Uçsuz bucaksız bir odaya haps olmuşsun haberin bile yoktur dünyadan.

Fazlaydım işte bu dünyaya
Hep dert, yük oldum belkide insanlara
Benmi çoktum dünyaya
Yoksa dünyamı coktu bana anlamadım

Anlamadım işte anlayamadım
İnsan denen zihniyeti , sahte sevgileri
Belkide insanlar fazlaydı bana
Bir ağaç bir duvar derdime ortak iken