Belki Yazarım Şiiri - Gürkan Bulut

Ben çoğu inancımı yitirdim
soğuk puslu bir İstanbul günü
ayartmacı sanmıştım bakışlarını hırkasına sarınmış kızın
bir ara indirdi kahvelerini
karşıdaki kadına baktı
sanki gerçeği bütünüyle kavrar gibi

kaç defa başladı
kaç defa bitti
yağmur
ve dünya kurulalı beri
kendine ihanetin tarihine geçen olay

malum olan yolculuklara çıkmaya istekli yanımla
hep kalmaya ilişen gözlerimi yere sakladım
hani denir ya
toprak kabul etmedi…

senle ve senin için olmayan şeyler yazıyorum
senle ve senin için olmayan şeyler yaşıyorum
ve bu defa galiba ‘filmin sonunu biliyorum’…

yıprattım her günü
buruşturup biriktiriyorum kırlangıçları maviye taşıyan istekleri
eylülse tüm debdebesini aldı gidiyor

montuma kapandım
yalnızlığa kilitledim kendimi
belki yazarım deyi

…

madem öleceğin günden eminsin
herkes bundan emin
bunu herkesin adını bildiği gibi biliyorsun
o vakit senle ilgili sakladığım şu sırrı da bil
zira ben sonraki vagonu beklemekteyim
sırtıma inen soğuk yıldırıma yemin ederim ki
ters tepmiş silahın
yarattığı hasar kadar kalıcı
ve baharat kokusu
veisot acısı misali gamsız gözlerin

…

iyi ki acılarım
iyi ki çıkar gözetmeyen dizelerim var
iyi ki benim de günahlarım
iyi ki pişmanlıklarım
iyi ki yanımdan bir saniye bile ayır(a)madığım vicdani sızılarım var

başka türlü nasıl bakabilir(d)im
kanı petrol kuyularına akan
insanlığın yüzüne…