Belki de en çok karanlıkta büyür umut

Belki de en çok karanlıkta büyür umut,
Toprak susar, yıldız titrer gecede,
Ve biz, ıssız yolların yorgun yolcuları,
Gözlerimiz ufka kilitlenmiş,
Bir sabahın türküsünü bekleriz.

Geceyi koynuna alır sevda,
Ve biz, gövdemiz üşürken bile
İçimizde bir ateş saklarız,
Anamızdan emdiğimiz ninniler gibi sıcak,
İnce ince, yüreğin derin kuyusunda yanar.

Dağlar, ey dağlar,
Size seslendiğim geceler gibi,
Üstüme kar, içime ateş yağarken
Bir çift göz hayaliyle tutundum hayata.
O gözler ki, güneşi bile utandırır,
O eller ki, yaralı bir kuşu sarar gibi sarar beni.

Belki de en çok karanlıkta büyür umut!
Diken üstünde, kurşun gölgesinde,
Her nefeste, her damarda
İsyan dolaşır bizim kanımızda.

Hangi gece çökmüş ki bu dağlara,
Sabahı boğmaya yetmiş?
Hangi zalim, hangi cellat
Sürgün etmiş ki türkülerimizi?
Biz varız!
Bir çift nasırlı el,
Bir yürek, koca bir yurt kadar sıcak.
Ve biz, bu toprağın alnında
Küfre karşı bir türkü söyleriz
Dizlerimiz kan içinde,
Ama sesimiz onurlu!

Varsın yarınlar geciksin,
Biz gene de yürürüz,
Omuz omuza, göz göze,
İnadına, inancına,
Ve bir gün
Gökyüzüne kaldırırız bu elleri,
Zincirler değil, güneş takarız bileklerimize.

Karanlık dediğin nedir ki,
Yorulmuş bir sabahın tereddüdü…
Her gece bir yemin eder içimdeki ateş,
Her yıldız bir işaret,
Her sessizlik bir nida olur.

Anılar gibi derin olur bazı sabahlar,
İçimde yankılanır atalarımın nefesi.
Toprak konuşur bazen,
Dağ susar,
Rüzgâr ağlar.
Ben duyarım, bilirim;
Gecenin en zifirinde bile
Bir ışık yürür bana doğru.

Ve o ışık,
Bir çocuğun gülüşü gibi saf,
Bir annenin ninnisi gibi derin,
Bir sevdanın gözleri gibi berrak.
İşte orada durur umut,
Ve biz ona varana dek
Karanlığı sırtımıza alır,
Kendi güneşimizi taşırız.

Varsın karanlık sandıklarımız
Bir bir aydınlığa çıksın.
Varsın bu yorgun eller
Güneşe uzansın.
Bizim yolumuz açık,
Bizim yolumuz onurlu,
Ve kalbimiz,
Kalbimiz şiir olsun...