Beklerim Buralarda Şiiri - Özgen Öz

Yaz Bana, Olur mu? Kadın gitmişti. Ne bir kavga, ne de bir hesaplaşma vardı aralarında; sadece suskun bir ayrılık. Adam, odanın içinde onun kokusunu hâlâ duyuyor, bardaklarda yarım kalmış çay izlerine bakıyordu. Hiçbir şey değişmemiş gibiydi, ama her şey eksilmişti. Adamın kalbinde tek bir dilek vardı: “Unutma beni…” Ama bunu söyleyecek gücü kalmamıştı. Yalnızca kendi kendine fısıldıyordu: “Bir ses ver gittiğin yerden, olur mu?” Geceler en ağır zamandı. Masaya oturur, boşalan kadehlere içini dökerdi. Bazen sigarasının ucunda tüten dumanı seyrederken, onun yazabileceği tek bir kelimeyi hayal ederdi: “İyimisin?” İşte o kadar. Ne fazlası, ne eksigi. Sadece bir kelimeyle, o uzaktaki kadın hâlâ yanında olabilirdi. Kitaplarına sarılırdı sonra. Kadının altını çizdiği satırları bulmak için sayfaları çevirir, her çizginin ardında onun parmak izlerini hissederdi. Nazım’ın bir dizesinde onun kahkahasını, Orhan Veli’nin şiirinde bakışlarını, Ahmet Arif’in isyanında gözyaşlarını bulurdu. Ona mektuplar yazmazdı adam, çünkü biliyordu: Kadın okumasa da o mektuplar kendisini paramparça ederdi. Bunun yerine sadece beklemeyi seçti. Beklemek, belki de sevmekten daha sadık bir eylemdi. “Ne yazarsan yaz” diye düşündü, “mutluluklarını, mutsuzluklarını, sardunyalara fısıldadıklarını, şehrin ışıklı sessizliğini… hiç fark etmez. Yeter ki yaz.” Adam için mesele satırların içeriği değildi, satırların varlığıydı. Çünkü bir insanın kelimeleri, uzaklığın içinden geçen bir ip gibiydi; iki yüreği birbirine bağlayan görünmez bir ip. Ve adam her gece aynı duasıyla bitirirdi içini: “Sen yaz, ben beklerim buralarda…”