Beklerim Şiiri - Ege Dere

Rüyaların sabaha karıştığı bir vakitte uyandım. Gözlerim açıktı ama hâlâ içimde uyuyan bir şey vardı. Bir ses çınlıyordu kulağımda, uzak bir yerden… Ne dediğini bilmiyordum. Ama eksik bir şeyin yankısı gibiydi. Belki bir isimdi. Belki unuttuğum bir söz. Bir süre öylece yattım. Ne kalkmak istedim ne de uyumak. Zamanın sarkacı durmuş gibiydi. Kalbim atıyor muydu, emin olamadım. Sanki içimde bir boşluk, yavaş yavaş genişliyor, beni benden uzaklaştırıyordu. Kendimden koparken bile sessizdim. Aynaya baktım. Gözlerimde tanımadığım bir bakış vardı. Belki bir zamanlar bana ait olmuş, ama artık yabancılaşmış. İnsan bazen en çok kendi yüzüne uzak hissediyor. Sanki başka birinin gözlerinden bakıyor gibi oluyor hayata. Kafamın içinde yarım kalmış bir mektup dolanıyordu. Ne zaman yazıldığını hatırlamadığım, ama hep bildiğim bir mektup. Bir satırı eksik. Belki de o yüzden tamamlanmıyor hiçbir şey. Her cümle kırık, her harf yorgun. Sanki sözcükler bile unutmuş nasıl sevilir. Camın kenarına oturdum. Yağmur başlamıştı. Rüzgâr, perdeleri hafifçe savuruyordu. Gökyüzü kararmıştı ama bu bir gece değildi. Daha çok içimin gölgesi gibiydi. Sokaktan bir çocuk geçti. Islak adımları kaldırım taşlarına karıştı. Sonra o da kayboldu. Her şey gibi. Kimi anlar vardır, içinde kimsenin yaşamadığı. Kimi hisler vardır, kimseye anlatılamayan. O an, o histi. Ne geçmiş vardı orada, ne gelecek. Sadece kaybolmuş bir “şimdi”. Ve onun içinde eksik bir isim gibi duran “sen”. Bazen kendime şunu soruyorum: Birini unutmak mı zordur, Yoksa hâlâ sevdiğini bilip susmak mı? Cevabı yok. Ve belki hiçbir zaman da olmayacak. Ama bildiğim tek şey şu: Bazen, dönmeyeceğini bile bile beklemek, Unutmaktan daha insanca.