Bekle Şiiri - Zülfikar Ali Demir

Gir istersen gözlerimin içine, kendin bak
Yüreğimin ne kadar titrediğini o an anlarsın
Umut beklemek sessiz ormanın derinliği,
Ne kadar da olsa..
Benim aklıma vurduğum dizginler kadar olamaz!
Umursamazca giden koyun sürüsü içinde
Bir köpek edası oluşturmak bile farklılığımdır.
Hasret kendi karanlığı içinde yine dopdolu
Aşk, kadehlerden çıkan “çıng” sesi kadar harika
Bir pamuk ipliği kadar ince.
Bu şehrin sokaklarında,
Kör karanlığa teslim olmuşçasına
Umutlarımızı, yarınlarımızı esir alanlar
Bugün benim çığlıklarımı bastırırcasına
Yine dalavere çeviriyor
Benim gönlüme yine umut ekmeye çalışıyorlar,
Minerallerini yitirmiş, çorak bir toprakta
En diri tohumu dahi atsan biter mi?
İşte benim defalarca aldatılmış yüreğim var ya,
Artık milyonlarca güçlü ve gerçek umut olsa bile
Tekrar yeşermeyecektir.
Kendi amaçlarını yitirmiş bencil ve rezil
Artık meydan senin koş dilediğin yere
Tabii koşmaya gücün kaldıysa,
Bir gülücüğe, bir paket sigaraya
Yarım kilo şekere, sat kendini
Sat kendini..
Bekle özgürlüğünü sana verecekler.
Bu kadar mı zor onurunu korumak!
Hayatı kendi rezilliğinle birleştir,
Sonra bekle sana doğacak güneşi
Sinsilik içerisinde gömülmüş kalmış.
Benlik denen bir nesnenin yok oluşu,
İşte böyle uzar gider,
Geriye kalan sadece bir serzeniş olur.

16.11.2007
Zülfikar Ali DEMİR