2001 doğumlu. Gizil derginin genel yayın yönetmeni, yazarı ve mütercimi. Şiirde serbest ölçü taraftarı olmakla birlikte hikaye, deneme ve makale türleriyle ilgileniyor.
Eskilerde güzel anılarımızın,
Pamuk şekeri düşlerimizin camisi;
Şimdilerde her bir duvarı bunalım yansıması.
Odasında oğlumun uzundur oynanmamış oyuncakları
-bu aralar yurt dışında herhalde-
Duvarlarda karanfil fotoğrafları,
saat sıfır beş sıfır beş
bu tesadüfü işaret bil dilek tut
nasılsa umutsuz yaşayamaz insan
sevgi olmadan da yaşayamaz
mutlu olmadan da
madem öyle niye hâlâ boş mezarlığım?
Keşke uyanmasaydım dediğim bir rüya. Zeki Demirkubuz filmi gibi, güneşli bir güne elveda. Problem değil, elimde balonlarla bekleyebilirim neyi beklediğimi bilmeden. O sıra düşünebilirim daha kaç yalan var doğrusunu öğreneceğim, doğrusunu öğrendiklerim doğru muydu, yalan neydi ve birtakım diğer sorular kafamı kurcalayan. Böyle kafamın kurcalandığı anlarda kendi kendime diyaloğa giriyorum.
-Hep böyle saçma hallere sokuyorsun kendini.
-Doğru.
-Nesin sen?
-Bilmem.
Çırılçıplağım
Sokağın ortasında
Daha ziyade bir kaldırımda
Karabasan gelmiş gibi kaskatı kesildim
Hareket edemiyorum
Kurtulmak için babamın küçükken öğrettiği duaları okumaya çalışıyorum
Karların bile donduğu soğuk bir gece. Aslında bütün soğukluğun insanın içinde olduğu bir gece. Kardaki kelimeleri duyabiliyor musun? Her bir kristal, örttüğü çirkinliğin dedikodusunu yapıyor bir diğeriyle. Ve biz insanlar, yine ayıplanıyoruz.
Kar lapa lapa yağadursun, ben hâlâ bilemedim uyusam mı, veya uyusam geçer mi. Şöyle yaparsan mutlu olursun dedikleri her şeyi yaptım ve işte antidepresanlarım. Trajikomedi başka nedir ki? Halbuki bütün masallarda lâf dinleyen uslu çocuklar kazanırdı. Şimdi ise tek amaç, hayatta kalmak istemek. Evet, en azından bunu başarabilirim. Yani, İnşallah.
Peki, ya insanlar olarak birbirimizi sevmeyi seçseydik ne olurdu? Belki de sahilde koşup birbirimizi ıslatabilirdik. Kardan adam yapardık, pamuk şeker yerdik beraber. Ama yok! Savaşmayı seçtik ve sevişmek sadece hayvanlara kaldı. Kalplerimiz üşür, tümceler yalnızca nokta ve ünlemle biter. Zira artık kimse kimseye nasılsın diye sormaz.
kuşluk vakti
omzumda ceketim ve ben
arşınlamaktayız kaldırımları
ne kibar sarışın kalmış rüyada
ne yağmurlu geceden bir ebem kuşağı kırıntısı
dalar giderim böyle zamanlarda
Denizle olmalıyım,
Bitmek bilmeyen dalgalar eşliğinde.
Maviler içinde bir sonsuzluk,
Kuşların cıvıltısı ve balıkçı tekneleriyle süslenen.
Soğuk bir oda ve takvimler ağustosu gösteriyor. Ben ne bileyim güzel anılarımı kaydetmek için aldığım günlük tek efkar paylaşımım olacak.
Yalnızlıktan telefon numaramı unuttuğum ve dört kolla sarıldığım bir gece. Okuduğum kitabın yazıları dökülüyor mürekkep mürekkep. Her damla aynı zamanda damarlarımdan bir parça. Gün ağarmak üzere ama ışık sızmıyor penceremden.
İşte böyle gecelerde tenha bir sokaktan geçmek tehlikeli gelmeyebilir. Ama bir tıkırtı duyduğunda kimi hatırlayacaksın? İnandığın bir Allah’ın varsa mesele yok. Peki, ya karıştırırsan ezberlediğin duaları, hani şu manaları öğretilmeyen?
I
Zannettim ki başlarda
Herkes deli herkes divane
Meğer depresifmiş çoğu
Misal mobilyacı Fikri abi
Yıllardır vermiyormuş karısı
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!