Bediî Yâr Şiiri - Nil Alaz

Kırma gönlünü insanın
Karala iyiyi istediğin kadar
Hata biçilmiş kaftandır bize
İnşa eder ruhunu garibe bir selam ver…

Acıyı tanır ayak sesinden yoktur okulu
Eczadır neylesin desende donmuş ele köz
Özünde manası sabırla işlenir endaze taşı
Aşkla bir ışık yak dünya aydınlanıverir…

Şimşek çakar toz boran ile
Yaprağıyla gürler ulu ağaç
Kara toprak kâh büyütür kâh çürütür
Kadrini bilirse canını dosta ver…

Bir an özgür sayar insan kendini
Sevmemek kayıptır bir güzeli
Güzelliği zirvesine göre
Dağlarda güneş erken batar

Ardıç susuz kalsa bile solmaz
Vuslat kimine umu kimine umutsuz
Dikenli bir güldür öpmeğe koklamaya kıyamadığım
Baş üstünde Bediî Yâr…

Bazen dörtnala bazen ağır aksak geçer gider zaman
Duman gibi dağılır kinler rüzgârla
Sen uzat sevgiyle uzat elini kurda kuşa
Hülyalı bahar seli çağlaya çağlaya gelir...