Bedenimiz Şiiri - Eda Hacıoğlu

Bu beden, bu benliğim,
Ne çiçek kadar nazik, ne dağ kadar sert.
Her çizgisi, her izi,
Yaşanmışlığımın, gücümün haritası.

Kendimi sevmek, bir bahar gibi,
Zamanla açan, usul usul çoğalan.
Ne kusur ararım, ne saklarım gölgeyi,
Kendi ışığımda huzur bulan.

Gözlerimle değil, kalbimle bakarım,
Dost gibi kucaklarım her yanı kendimin.
Çünkü ben, benzersiz ve tamamım,
Vücudumla, ruhumla bir bütünüm.

Kendime söz verdim,
Yaralı yerlerime merhem olmaya,
Ve her gün biraz daha sevmeye,
Benimle barışmaya…