Beden İstasyonu Ruhun Şiiri - Atilla Güler

yılların yükünü
yakmış en derininde ruhunun
üst üste giyilen ne çok günahta sürünüyor lanet

zehrin imbikten süzülüşünde yitiyor güzellik
son saniyeleri ütopik bir düşlemin
cümlenin son kelimesinde kırgın bir nokta
beklemekte beyaz kağıtta belirmeyi
üzüm gözlerden süzülen
birkaç damla yaşın ılıklığında
…hiçlik

sürgüne vurulmuş ruhun inleyişleri
adım adım yol alıyor bitişe
üredikçe kavuran yokluğun acısında
seyrederken gün

ritimsiz bir şarkının son notaları dağıldıkça
ayrılık kokusu sinmiş odanın dört bir yanına
ağıtlarda dans edenlerin yoğunluğu
silik bir beyaz örtü üzerinde
üç güne sığdırılamayan bir yaşamın suçluluğu
kıvranır titreyen ellerin terli hapsinde

gri bir kuş uçar başucunda
eskiler geçer birbiri ardı sıra
…sorgusuz…sualsiz

“doğruymuş söylenen dostum
bu oyunda başrol bendim”

cesaretin hançerle yere yıkıldığı an bu
ne çok taş ve ne çok anı
etekte biriktirilen
yalan bir sevinçmiş
bitişi acıların
eni konu büyülenmiş parlaklığına tırpanın
…kalkılır yataktan şimdi yavaşça

ölümle dansı başlar bedenin
listedeki son ad
istasyondaki son yolcu
hoşça kal diyemeyen bir ses

gidişle yüreğe vurulan sessizliğin çığlığında
bir kapı kapanır
açılırken sonsuzluk

Nisan '06