Bazı Çocuklar Hiç Büyümedi Sadece Sustu

Bir çocuk gördüm:
Yüreği cebinde,
Gözleri geçmişte,
Umudu
Asılı kalmış pencerede.

Bir serçe gibi ürkekti,
Konmuştu kırgınlığın omzuna.
Usulca eğildim yanına:
“Neyin var?” dedim fısıltıyla.
Bir sessizlik düştü dudağına,
Sonra kelimeler süzüldü birer damla gibi:

“Hiç tatmadığım bir sevgiyi özlüyorum,
Adını bilmediğim bir duyguyu…
Gözümde kalan,
Kalbime sığmayan…
Özlüyorum işte.”

“Özleminin adı yok mu?” dedim.
“Bilmiyorum,” dedi.
“Ben hep
Gölgesinin soğuk tarafındaydım.
Hiç güneşi düşmedi üzerime.”

Ama ben biliyordum...
Çünkü sesinde titreyen o boşluk
Bana da tanıdık geliyordu.

Özlediği, kendi çocukluğuydu aslında.
İpsiz salıncaklar,
Söylenmemiş ninniler,
Uçurulmamış uçurtmalar,
Adı anılmayan bir oyuncak bebek belki,
Bir “anne” sesi,
Ya da hiç sarılmamış bir baba...

Büyümek zorunda kalmış bir yürek vardı orada.
Küçülmek isteyen bir hatıra,
Kaybolmuş bir masalın içinde
Kendine yer arayan bir çocuk...
Gölgesinin soğuk tarafında kalmış bir yürek.

Yanı başında bir uzaklık duruyordu,
Ve o, her gün ona biraz daha yaklaşıyordu.
Yüreği kendini arayan,
Çocukluğu omzunda…
Yavaş yavaş
Kendine yürüyen
Ya da yavaş yavaş
Uzaklaşıyordu kendinden.

Bazı çocuklar hiç büyümedi,
Sadece sustu...