Bazen korktuğunu kaybetmekten korkar insan

Bazen korktuğunu kaybetmekten korkar insan Doğruyu yapması için kendinden mi ödün vermeli insan
Ölüm fermanıdır bu öldürmez seni çektiklerin sevmez seni sevdiklerin
Bitmez bu çile körüklenmez senin ateşinde yakılmaz senin günahkar bedeninle Kırık cam parçalarını okşar gibi okşar seni kanlı elleriyle
Duymaz senin çığlıklarını sağır bir kimse gibi gönlüyle
Beyaz odana siyah perde olur beğenmez seni şeffaf yüreğiyle

Sözün bittiği yerde gönül hisseder göz hissettiğini konuşur
İnsan insan mıdır ki seveni sevsin,sevmeyeni değersiz etsin
Gülüşümde eksiklik sevenimde sessizlik oldu sensiz
Kelimeler mi değerli olandı yoksa anlamlar mı kalbe vurandı
Duru denizlere biçtiğim durgun sözlerden istediğim başarı değildi kör olmasını bilmekti
Gönlüyle isteyen kalbiyle gerçeği görmezmiş İhanetin bedeli,aşkın ölümü olmazmış