Bazen adressiz kalır insan..

Bazen adresiz kalır insan…
Ne kaldığı yer huzur verir, ne de gittiği yer sahip çıkar.
Her şey yerli yerindedir belki ama insanın içi darmadağındır.
Ev dediği duvarlar yabancı gelir; sokaklar tanıdık olsa da adımlar tedirgindir.
Bir şey eksiktir ama adını koyamaz.
Kimi zaman bir gülüşte, kimi zaman bir vedada kalır o eksik parça.

Söyle sene, kaç mevsim geçti ömründe?
Kaç bahar soldu sessizce, bir dalın ucunda kırılan umut gibi?
Zaman, elini uzatsan yakalayamayacağın kadar hızlı geçti.
Bir gün bir bakmışsın; biriktirdiklerin, unuttuklarınla yer değiştirmiş.
Yarım kalmış düşler, bir köşede sessizliğe gömülmüş.
Toz tutmuş hayaller, rafların arasında eski bir hatıra gibi duruyor.
Artık ne heyecanı kalmış, ne de anlamı…

Seven de, sevilen de yalan olmuş bazen.
Bir zamanlar varını yoğunu adadığın kalp,
şimdi sadece bir yankı gibi dönüyor içinde.
Ne kadar seversen sev, her şeyin bir zamanı varmış meğer.
Ve o zaman geçtiğinde; geriye sadece “keşke”lerin,
“iyi ki”lerin ve suskun bir kabullenişin kalıyor.

İnsan… ne garip, değil mi?
Her kaybedişin ardından hâlâ bulmayı bekliyor.
Her kırılışın sonunda yeniden başlamayı umuyor.
Belki bir adres bulur diye bekliyor,
belki bir ses duyulur diye…
Ama çoğu zaman gelen olmaz.
Ve sen, o sessizlikte kendinle baş başa kalırsın.
Kendine bile yabancılaştığın bir yerde,
kendi içinin yollarında kaybolursun.

Belki de adresiz kalmak, insanın kaderidir.
Çünkü bazen ne gittiğin yer sensindir,
ne de kaldığın yer artık sana aittir.
Ve o an anlarsın;
asıl yolculuk, gittiğin yerlerde değil,
kendi içinde başlamıştır çoktan…

@dsız..
10 Ekim 2925
17:10