Bayram Şiiri - Zer Duhi

I.
Gün, eskisi gibi doğmaz oldu. Kimse yeni ayakkabılarla unutulmuş yokuşlara inmez.
Bayram sabahları bir uyanıklık saatiydi şimdi herkes uyuyor.

Yitmiş tebessümler, rahle kenarına bırakılmış tespihler, ve dedelerimizin cebinde unutulmuş şekerlere bulanıyor bayramlar.
Kimse gözlerindeki ışıltıyı bir selamla canlandırmıyor artık,
Çocuklar bile bayram sabahları ölümsüzlük hayalini kaybetmiş,
Bir zamanlar elleriyle dokundukları çikolataların tadını unutarak.
Bayram, ne zamanlar vardı ne de ruhunda dokunduğu eller.

Hangi kapıyı çalsam bir suskunluk açılıyor.
Kimse eşiklere eski dualar sermez oldu.
Ana kucağı kadar sıcak bir selam bulmak artık sürgünde bir hâl sorusudur.
Her kapı, geçmişin çağrısını sessizce yudumlayarak kapanıyor.
Yüreğimizin gümüş sızısı, kimsesiz bir kuytuda son buluyor.

II.
Bayram gelmiş de kimseye söylememiş.
Kandiller dizilirken masalara, sofraların ortasında çöreklenmiş bir mahrumiyet, ve cübbe cübbe soğuyan merhamet.
Kıskanır zaman, bayramları hatırlamak istemeyen bir kirli aynada yansıyan yüzlerde.

Sakın annene sorma evladım, "Nerede o eski bayramlar?"
Elinle koyduğun gibi bulamazsın.
Eski bayramlar, babalarımız gibi erken öldüler.
Ellerin çocukken dokunduğu her sevdayla öksüzleşti.
Ve biz, sadece onların hatıralarına sığındık.

Bırak, uzansın masalarda yetim eller,
Bir mendile sarılı unutulmuş harçlıklar,
Bir bayram namazı gibi ruhlarımızın sırtında kılınır bu acı.
Çünkü namazın ve dua edişin bir anlamı kalmadı,
Herkes kendi içsel boşluğuna doğru adım atarken,
Geride yalnızca sükûnet kaldı.
Ve biz, yalnızca sesini duyamadığımız eski duaların yankısını arıyoruz.

III.
Yalnızlık, bayram sabahları çoğalır.
Ayak izleri olmayan yolların kenarında şimdi kimse için açılmayan kapılar beklerim.
Çocuk sesleri kaybolur, kaldışım bir hayalin özeti gibi.
Bayramda dostlar gelir, ama yürekler bir adım daha uzaklaşır.

Sofraların bereketi azalmaz belki,
Ama içine bakan kimseyi bulamazsın.
Kahkahalar silinir, ve gün sadece bir takvim boşluğu olmaktan ileri gitmez.
O eski coşkulu sohbetler, gözlerdeki sevdanın derinlikleri kayboldu.
Sadece boş bir sandık, içinde kırık dökük hatıralarla kalır.

Şimdi hangi camiye gitsem bir yetimin elinden tutacak kadar büyük değilim.
Ve bayram, bir yetimin yanağında kuruyan bir tebessüm gibi sessiz.
Sadece kaybolmuş o eski tekbirlerin yankısı kalır.
Sesini kaybetmiş bir dua ile dağın doruklarında unutulur.

IV.
Bir zamanlar, bayramlar her köşede hayat bulur,
Şimdi yalnızca yıldızlar, gözlerden düşüp kaybolur.
O eski bayramlarda annemlerin gözlerinde parlardı umutlar,
Şimdi umutlar, duvarların yıkık taşlarında sıkışmış kalıyor.
Bütün o eski şarkılar, zamanla unutulmuş bir rüzgarın peşinden sürükleniyor.
Ve her bayram, bir fırtına gibi içimizde kopan sızı,
Bize geri kalan sadece boşluk oluyor.

Çocuklar, bayram sabahlarını anlamadan geçiyorlar,
Ve gözlerindeki ışıltıyı kaybettikleri o sabahlar,
Birer hayal gibi solgun, birer yansıma gibi soluk.
Bir zamanlar bayramı beklerken içimizdeki gülüş,
Şimdi soğuk bir pencerenin ardında donmuş kalmış bir tebessüm gibi.

V.
Ve her bayramda bir kesit kayboluyor,
Bir zaman daha eriyor,
Bir ömür daha tükendiği halde
Henüz hiçbir şeyin kıymeti anlaşılmıyor.
Bayram, sadece ölülerin anıldığı bir zaman değil mi?
Yaşayanların ise unutulduğu ve ardında hüzün bırakan bir tarih.

Ve sen, ölülerin arasındaki bu derin boşluğa düşerken,
Bütün o eski bayramların hatırası birer toprak parçası gibi geriye düşer.
Düşün, bir zamanlar senin de yaşadığın,
Ama şimdi kaybolan o bayramların ardında
Ne kaldığını sor kendine.
Geride sadece yıllar, biriktirdiği hayal kırıklıkları
Ve içindeki özlem kalır.

VI.
Artık bayramlardan sadece sessizlik,
Ve geriye bakmayan bir zaman kalır.
Bir zamanlar bu sofralarda, bu caddelerde,
Şimdi ise yalnızca soğuyan ellerin kalıntıları kalır.
Geriye kalan, yalnızca bir bayramda yitirilenlerin izleriyle
Bir sonsuz huzursuzluktur.