Baykuş Şiiri - Mesut Yüksel

İri gözlerinde gecenin hafızası,
keskin kulaklarında sükûtun yankısı.
Karanlığın merceğinden seyreder dünyayı;
çok uzak bir sezgiyle
avını bir yazgı gibi mühürler.

Kanatları tüyden hafiftir;
rüzgârın bile duymadığı bir iç çekiş gibi.
Uçuşu, gecenin koynunda sessiz bir ayin;
kimse bilmez gelişini,
çünkü karanlık en çok onunla konuşur.

Bir hayalet gibi süzülür boşlukta;
görünmeden hükmeder havaya.
Hamlesi bir andır,
o an ki;
zaman durur,
kaçış silinir.

Uğursuzluk denen o efsane yalan,
tutunamaz bilgeliğin gri tüylerine.
O, çatıların dilsiz nöbetçisi,
ağaçların kadim sırdaşıdır.

Ve o,
geceyi omuzlarında taşıyan
kanatlı bir tarihtir.