Bayıma Veda Şiiri - Sadece Lenaa

Bayım, hiç beklenmedik bir anda
Tekrardan buluştu gözlerimiz
Kendini kaybetmiş çılgın bir haziran akşamında

Saniyeler sonsuzluğa evrilirken
Kalp atış sesleri sokaklara taşarken
Sen bu tanıdık simayı hatırlamaya çalışırken
Bir deli cesareti sardı adımlarımı adını çağırırken

Bak karşındayım işte onca yıllar geçmemişçesine
Aynı hisler kaldığı yerden devam edercesine
Haykırıyordu tüm özlemler kalbine
hükmedecekmişcesine

Sonunda hatırlayabildin anlam yükleyemediğin beni
Zaman aldı tozlu raflardan getirmek ismimi
Oysaki unutmuşsundur demiştim yıllardan beri
Zararı yok güneşin her gün dogma sebebi
Gözlerindeki yıldızlar artık benim için mi?

Bir tebessüm oturdu mahcup çehreme
Yine bir alev dalgası hakim olmuş bedenime
Sakin olmasını söylesem de kendime
Karşında olmak büyük geldi benliğime

Bu hep böyle miydi
Yoksa sana mı özeldi
Bu kollar, bu eller fazlalıktan ibaret miydi?

Oturduk seninle deniz kenarına
Dalga sesleri eşlik etti anlattığın hayatına
Bir meltem dokunurken ipeksi saçlarına
Sevdiğini koydun zavallı avuçlarıma

Akıtırken gözyaşlarımı ruhumun derinliklerine
Sessizce bakmıştım gözlerinin içine
En güzel benzetmeleri yapmıştın sevgine
Hiçbir umut bırakmamıştın karşındakine

Sonra birden nedensizce sustun,
Sen susunca tüm şehir yeniden hareketlendi
Ve ellerinden kaldırdın cennete giden gözlerini
Sanki o an fark ettin çaresizliğimi
Sanki o an fark ettin yıllara meydan okuyan sevgimi
Sanki ilk kez gerçekten görüyordun beni

Şimdi tam da burada anlatmalıydım sensizliği
Sen olmadan yitip giden beyhude gençliğimi
Şiirlere konu olan ellerini, gözlerini ve her şeyini
Anlatmalıydım sana hasretten çiçekler açmış sevgimi

Sormalıydım bir cuma günü neden benden vazgeçtiğini?
Bu sevgi bir şansı hak edemeyecek kadar sende bir hiç miydi?
Hissettiğin sadece acıma duygusundan mi ibaretti?
Söylesene ey sevgili
Kalbimdeki tüm şehirlerin tek sahibi
Söylesene
Bu aşk sadece imkansıza mi gebeydi?

Belli ki sorularım ve sevgim sana ağır geldi
Sessizliğin cehennem azabından beterdi
Farkında değilsin varlığın çiçeklere can verdi
Konuşsana ey sevgili
Karşındaki güzel bir vedayı hak etmedi mi?

Yaşanmamış koca bir hayatı sığdırdım bak uzattığım elime
Son kez ve ilk kez değsin tenin tenime
Bir armağandır bu dokunulmamış sevgi kalbine
Bir sarılış fazladır biz olamamış bu ilişkiye

Tut ellerimden sevgili
Bu kalp düzgün bir vedayı çoktan hak etti
Telaşa yer yok samimi birkaç söz yeterliydi
O an anladım ki o şair yanılgı içindeydi
Ayrılıklar sevdaya değil ölüme dahildi
Aşka anlam kazandıran sevgili
Seni sevmek yine de her şeye bedeldi.
Seni sevmek bu beden için nimetti.