Baya ki baya Şiiri - Kerem Reisoğlu

Nefretin, kan damlayan keskin kaması
Yarayı örtmeye çalışan pamuk yaması.
Her seferinde baştan başlayan sabah havası —
Kazanamayacağını bilerek çıktığı kasıtlı davası.

Baya ki baya
Zorlayıcı.
Dehşet saçan, ayrık gözler
Bir yapraktan düşen, yarım kalmış sözler.
Gitmemiş gibi terse bakan göçük adımlar,
Benden habersiz titreyen çubuk parmaklar.

Tahta bir kapı sesi —
Rüzgârdan çarpıyor belki,
Kumlu ayaklarım çekilir birbirine,
Ayakta duramam,
Yüzükoyun, ay ışığında
İdam yaftamı beklerim.

Tebessüm kelebeği, bir rüyaya sokar beni.
Kimi göremediğimi bilemeden
Uyanırım.