Bay Melun Şiiri - Abdulkadir Bostan

anahtarlarımı kaybettim
bir kalbin kapısında nasıl bekleniri bilmiyorum

merhaba gülümseyen çirkinlik
yine yüzünde aynalar açmış
yine duvarları çiğnemiş dişlerinle gülümsüyorsun
sabahı olmayan bir geceyi mi
yoksa dünyayı mı öldürdün koynunda

adına yaslanmış uyuyordum
“melun” diye bir sesleniş ile uyandım
bay melun!
bay melun!
kimsin dedim pejmürde sesimin perdelerini çekerek
yer misin gök mü
yoksa hazlar imparatoru sen misin
bir zamanlar sonsuzluk kadar aç bir evrenin vardı senin
damarlarından altın külçeler taşıyan kağnılar geçiyordu
iştah adlı kara bir köpeğin vardı, içinin ağıtlarında uluyup dururdu
en son bir satranç tahtasında "David Galiath" matında ölmüştün
öyle güzel ölmüştün ki içimde
utanmıştı kalbim, yüzünü defalarca özlemeye

velhasıl hayat makas değiştirdi, acıların sağır düştüğü o dönemeçte
bir savruluş ki; isimler, yüzler havada tuz buz
tam birden dokuza kadar saydım ismini
duymanın bir alfabesi olduğuna
hiçliğin bir sesi olduğuna
sardunyaların bir kalbi olduğuna aldırmadan
-dokuzdan devam ettim saymaya seni...

-hatırla
bir miting meydanında omuz omuza çürüyorduk
kürsüde kelimeler cümle
cümleler hayal kırıklığı olmaya devam ediyordu
taşlardan adam yontmaya çalışan heykeltıraşlar
karnından konuşan kuklacılar ve kuklaları
tezgahlarda; cennette arsa satan tanrı dilli emlakçılar
rengarenk boy boy putlar ve putçular çarşısı ahalisi
ve biz; aynı ülkenin aynı bayrağın ağzı simit kokan çocukları
yoksulluk şakağımıza dayalı paslı bir namlu
içimizde bir tırmanmak, bir dağ, bir merdiven, bir gök
bir de içten içe la havle
-la havle...

yüzün kuşlara karıştıktan sonraydı
tanrısı olmayan bir kelime gibi, melun melun
imansız bir boşlukta sana çürümek üzereydim
yurduna dön dedi derviş
yaşamak ciddi bir iştir
yurdum dedim dermanıma benziyor, çok yorgun
yaşamak ise; damarlarımdaki hiçlik koşucusu
koş koş koş bitmeyen bir tiktak yarışı
aslında dedim insan; yüzünden değil
huyundan, sesinden değil
bıraktığı hatıralarından tanınır
-en çok...