Bay Karanlık Şiiri - Onur Yiğit Aras

Yol puslu ve bu adam yorgundu.
Durdu.
Rotasını kaybetmiş kendine sövüyordu.
Yolun sonu ışık ve adam karanlıktı.

Yaktı sigarasını gün doğarken.
Tebessüm etti karanlığı yok olurken.
Yol gidilmemiş, adam hiç varolmamışken.
Bu bahsettiğim şimdiyken.

Kaç promil yeter yazdığımı anlaman için.
İçin ağalar için.
Dünya ayıkken çekilmeyecek bu bir kesin.
Gündüz ölüm gece yaşam buda böyle bilinsin.