Bavul2 Şiiri - Samira Samiraninsiiri

Bavulunu Açtım Arkandan

Uğurlanamayan – Samira’nın Şiiri

bavulunu açtım arkandan.
gidişine dair hiçbir şey söylememiştin,
ama içini öyle düzenlemişsin ki
sanki ben bulayım diye
bazı kırıntıları bilerek bırakmışsın.

üzerinde hâlâ senin kokun olan tişört,
bir not defteri —
son sayfası boş kalmış.
ve iç cebinde unuttuğun çakmak…
o çakmakla kendimi yakmadım,
ama sana dair ne varsa
tek tek tutuşturdum içimde.

katladığın gömleklerin arasında
bir tel saçım vardı.
fark etmedin mi,
yoksa bilerek mi sakladın beni yanında?

gidişin düzensizdi,
ama bavulun düzenliydi.
beni bile taşıyamazken
nasıl bu kadar kolay yerleştirdin kendini?
ve nasıl bu kadar kolay çıkıp gittin?

bavulunu açarken
kendimi açtım aslında.
çekmecelere gömdüğüm o kadını—
sana sesini yükseltemeyen hâlimi—
orada, o fermuarın sesinde buldum.

bir mektup yoktu içinde.
bir özür, bir vedâ,
bir ‘son kez’ bile…
ama o sessizlik,
her kelimeden daha yüksek konuşuyordu.
çünkü senin bavulun,
benim içimde yarım kalan her şeyin simgesiydi.

bavulunu açtım arkandan,
çünkü kalbimi açacak yerin kalmamıştı artık.

ve biliyor musun?
en çok da iç cebinde kalan
bozuk paralarla ağladım.
çünkü onları dökemedim yere—
her biri, birlikte gidebileceğimiz bir yere
hiç ulaşamayacak kadar sessizdi.