Başlangıç Şiiri - Efecan Sarp

Bir rüzgar bana yol gösterecek
Sonsuz acımın yakıcı baharlarında
Kahroluşumu çiçeklerden duyuyorum
Yine açıyor hava koyu tondan zalimce
Lanetli sokakların gece lambaları
Tek tek açılıyor vicdansızca ardımdan
Tekrara düşüyor yenik beynim
Ve ben bu sokakların sonlarında
Hep seni buluyorum karşımda
Suratın yere eğik artık, üzücü
Ben gökyüzünü seyrediyorum.
Koyu tonlar git gide açılıyor,
Kapanıyor ruhum koyu tona hallice
Yüzüme bakamayışın üzücü
Mutlusun yere eğik, soruyorum
Nedensizlikler yüzümü sorguluyor
Bir koyu, bir açık ve değişiyorum sürekli.
Gittiğim sokaklar,geçtiğim kaldırımlar
Çağırıyor apansızca, acımasızca.
Beni artık sinekler anlıyor
Lambaların altında raks ediyorlar.
Lambaların söyleyecekleri var.
Ama senin yok, asla olmadı.
Söyler miydin olsa
Kötü de olsa bitirir miydin,
Izdırabımı,
Sokaklarımı,
Gökyüzümü,
Kendini,
Beni.
Sokaklarda yüzlerimize bakamayan bizi.
Ben bitirdim.
Sen buna cesaret edebilir misin ?
Etmedin.
Sokaklara mıhlandı ruhum.
Her bir kaldırımda muhtaç anılarım.
Camda beni izlerken düşünüyorum
Yıllar sonra bile olamayışın.
Aslında mutlu da oluyorum.
Dalga geçiyorum zihnimle.
Ruhum seninle bir oluyor ve
Yıllar kaderime boyun eğmiyor.
Artık güçlüyüm.
Düşmüyorum.
Gülmüyorum, aksine kahkahalar
Eşlik ediyor gecelerime.
Sen yoksan ben varım
Bu kendim için bir varsayım.
Yok olduğun kadar varım.
Umut kırıntılarıyla geri sayım.
Üç, artık git.
İki kere yok oldum.
Bir kere sevdim.
Ben artık yokum.