Başına Buyruk Zaman Şiiri - Kaya Su

Bugün zamanın başına buyruk oluşunun farkına varmanın yıl dönümündeyim.
Hatırlayabildiğim kadarıyla geçmiş günleri sorgulamaya, kalanlarla kalmayanların hesabına düştüm.
Kafamın içine bana ait olmayan sesler, suretler, küfürler, kahkahalar ve
ağlamalar...
Bunların hepsi çok kalabalık.

Aklımda kırıntılar bıraktım, belki bir gün geri dönebilirim diye; ama dönmemek üzere hep kendimden gittim.
Belki dönmek için çok geç olmuştur.
Belki de dönmek için yorulmuşumdur.
Evet, evet yoruldum.
Zaten dönünce pek bir şey de bulamam, biliyorum.

Bundan bir hayli zaman önce, fermuarı bozuk valizin içine sığdırabildiğim kadar birkaç parça hayal ile olmak istediğim yeri bulmaya düştüm.
Yol gittim, düştüm, kalktım, düştüm.
Düşe kalka öğrendim gitmeyi, kalmamayı.
Yolum kimsenin yolu değil, yol üstü çok insan gördüm.
Ağlaştık, gülüştük, her şey geldi geçti, olması gerekenler oldu ve şimdi bugündeyim.

Ben, dünü bugünden, bugünü yarından ayıran gece ve gündüze...
Gece karanlık, sabah aydınlık olan maviye...
Dilinden maviyi düşürmeyen bir dostun yüreğine...
Dostun yüreğinde hasret olan bir çocuğa...
Çocuğun elinde rüzgârla oyun oynayan bir uçurtmaya ve
Rüzgârın kendisine benzeyen bir masalım.
Ben her yerde ve hiçbir yerde, bir varım bir yokum.
Elimde, bozuk fermuarlı valizin içinde eskiden kalma hayaller ve bir kalem...
Ben bu kadarım...
Gidecek çok yol var ama hiç acelem yok, nasıl olsa bitecek.

Bugün zamanın başına buyruk oluşunun yıl dönümündeyim.