Başardık Şiiri - Derin Akkurt

Rüzgârla kavgalı
kışa öfkeliydim
Umudu terazisinde tartan bezirgâna inat
aşkı sevgiye dönüştürmedik mi

Kendi içinde sonsuz kez doğup batarken
adımla seslendin
Gördüm
Gözlerinde hükmüm yazılıydı
Işığın altında herkes kördür bilirim
insanda insan arayan Diyojen gibiyim
Ne bedenen ne de ruhen daha fazla acı hissedebilirim

Başkasının sürgününde nasıl buldun teselliyi
Kaldırdığımı sandığım yükte
o hiç kıpırdamayanı taşımak zordur
Namlunun ucunda tek kurşunluk canım vardı
Tetiğe basan gerçekten sen miydin

Dilimin ucunda kaldı söyleyemediklerim
Hayata düşmeden önce tatmışım meğer ölümü
Gözlerimi açmadan evvel içimdeymiş
Bu yüzden karşımda beliren o soğuk bakışı iyi bilirim

Aşk cesaret ister
Benim yüzümden akacak
bir damla yaşa düğümlendim
Bencilliğin çıraklığında bizi nasıl da infaz ettin
Neymiş efendim benim iyiliğim içinmiş
İyiliğimi bu kadar düşünüyorsan eğer
güneşime gölge etme yeter

Bu dünya sonrasını unutturacak
bir oyalanmadan ibaretmiş
İçimde ukte kalan hangi arzuyu dile getirebildim ki
Yalnızca boynuma yapışan bir pışmanlık kaldı

Aşk mücadele ister
Gövdem açık bir savaş alanıydı
Ve kaderim hedeften bir milim sapmadı
Ki en iyi sen bilirsin
umutsuzluk dediğin kalpte de çatlaklar bırakır
Bu benim yazgım
benim diyetim
Yüzümdeki çizgiler kadar tanıdık
Şüpheyle baktım herkese
Ben de bıraktığın gibi kalmadım
Kalamadım

İstediğin buysa eğer başardık
Geriye dönüp bakmamayı
sil baştan başlamayı
yaşanmamış gibi her şeyi yok saymayı başardık
Bil istedim