Bankta Şiiri - Yunus Emre Üstün

Rüzgarları çok severim ben
Olur ya, bir sonbahar akşamı
Issız bir bankta siner kokun ciğerlerime
Ardından bir yağmur başlar, rüzgar kesilir
Zaten ne zaman alsam senin kokunu
Islak toprak kokusu bürünür her tarafa birden
Sen aşağıda ben yukarıda
Üç metre var mıdır o derin kuyu bilmem

Rüzgarı severim de toprağı sevemem ben
Elimi uzatsam erişirim belki o mesafeye
Ama toprak aramıza çeker seddini, dikilir önümüze
Zaten o da beni sevmez pek
Sevseydi beni de alırdı yanına
Ayırmazdı seni benden
Olsun gelirim elbet er ya da geç

Gel, yine sokul yanıma uzat ellerini avuçlarıma
Bi’ sonbahar akşamında
Issız bir bankı kalabalıklaştıralım
Üzerimizde bir ceviz ağacı...
Düşürsün meyvelerini kıskançlıktan
Acısın canı altımızdaki toprağın
Kaldırımlar çatlasın, kayaları parçalansın
O da ağlasın en sonunda seni benden aldığından

Sonra açarım gözlerimi
Bir sonbahar akşamında
Issız bir bankta otururum bir ceviz ağacının altında
Rüzgar getirmiş kokunu, bir daha siner ciğerlerime
O siner ciğerlerime, ben sinerim
O siner, ben sinerim.