Bana Özlemek Nedir diye Sorsalar

Bana özlemek nedir diye sorsalar,
Derim ki; insanın ruhuna işleyen görünmez bir zincirdir.
Ne kadar uzağa gitsen de,
Kalbini hep aynı noktaya bağlar,
Ve o nokta sensizliğin en karanlık yeridir.

Özlemek, nefes aldığını sanarken aslında boğulmaktır,
Bir şehrin ortasında binlerce insanla yürürken
Onun adımlarını aramaktır taşlarda.
Sanki kalabalıkta yalnızca sen eksiksin,
Ve o eksiklik koca bir hayatı yutacak kadar büyüktür.

Bana özlemek nedir diye sorsalar,
“İçinde hiç bitmeyen bir cenaze sessizliği” derim,
Kendi kalbine gömdüğün bir yüzü,
Her gün yeniden toprağın altından çıkarıp sevmektir.
Ve sonra aynı acıyla tekrar geri bırakmaktır.

Özlemek, zamana meydan okumaktır aslında,
Saatlerin hiçbir anlamı kalmaz,
Dakikalar ağırlaşır, günler taş kesilir,
Ama sen hâlâ o bir anın içinde sıkışıp kalırsın.

Bana özlemek nedir diye sorsalar,
“Diri diri yanmak” derim,
Alevlerin içinde tek serinlik,
Onun adını fısıldamaktır.
Ama sesini duyamadığında,
O bile küle döner içindeki umutla beraber.

Özlemek;
Bir insanın kalbine açılmış en sessiz savaş,
Kazananı olmayan, ama kaybedeni hep sen olan,
Ve bitti sandıkça yeniden başlayan,
En derin yara, en uzun yolculuktur.