Bana Kal Deseydin Şiiri - Mehmet Barış T ...

Sakladım kendimi,
bir defterin en arka sayfasına,
oraya sadece yağmurlar erişir.
Sen okusan,
belki sözcüklerim çiçek açardı.

Bir gül gibi açmak isterdim sana,
ama her rengimden kan sızdı.
Ahraz gibi susup
bir dizeye sarıldım her gece,
o dize senin sesine benziyordu biraz.

Komşunun balkonundan
bir gökyüzü ödünç aldım,
oradan aşağıya sarkıttım düşlerimi.
Bir ip bulur da çıkarsın diye,
belki kalırsın diye…

Ama sen gittin.
Ve ben,
“kal” kelimesinin baş harfini
her gün yeniden yazdım dilime.
O harfi unuttum sonra,
yutkundum…
ağzımda acı bir şiir kaldı.

Şimdi her şey
biraz daha eksik,
biraz daha kimsesiz.
Bana kal deseydin,
ki demedin,
şairler bile inanırdı aşka yeniden.
Ve şimdi ellerim,
eski bir eşyaya dokunur gibi
adı silinmiş bir sevdayı okşuyor.
Her sabah uyanmak
bir yas töreni artık,
her gece yatmak
küçük bir intihar provası.

Oysa bana kal desen,
bir kibrit gibi parlayacaktı içim.
Yanmayı göze almıştım,
kül olmayı da.
Yeter ki sen,
bir kere dönüp “kal” de bana,
bir kere…

Söyle,
hangi şiir yeter unutmaya?
Hangi cümle sarar terk edilişi?
Ben defalarca öldüm
tek bir kelimenin yokluğunda.

Şimdi aynalara konuşuyorum,
yüzümde senin sustukların.
Baktığım her yüzde,
biraz senin eksikliğin.
Bir kahve fincanı bile
sensizliğe dar geliyor artık.

Zannımca,
bu şehir de yorulacak bir gün,
beni taşımaktan.
Bir gün herkes gidecek
ama ben hep kalacağım,
senin kal demediğin yerde…

Ama belki de,
gözlerinin ardında bir yerlerde
yeni bir başlangıç gizlidir.
Benden vazgeçtiğin o an
gökyüzünde bir yıldız kaymıştı,
belki de senin gitmen,
yeni bir yol bulduğundan...

Bana kal demedin,
ama ben beklemeyi öğreniyorum,
günler geçtikçe,
yavaşça siliniyor acılar.
Ve belki bir gün,
bir başka sabah,
bu boşlukta
yeniden seni seveceğim,
ama bu kez kendi kendimi,
kendime kal diyecek kadar.