Bana Artık Şiir Yazdırma Şiiri - Esra Nizam

"Bana Artık Şiir Yazdırma"

...

Hatırlıyor musun?
Hiç bilmediğim diyarlardan çıkıp geldin.
En olmadık hayallere inandırdın beni.
Umudumun tükendiği yerlerden,
ışıklar saçtın hayatıma…
En eşsiz çiçeklerle
yeni yollar açtın karanlığıma…
Beyaz atlı prens postu giymiş
bir sırtlan olduğunu
saklamak içinmiş hepsi.
Sana güvenmenin bedeli
ölümcül günler getirdi bana.
Aylarca kendime gelemedim.
İnandığım her şey değişti.
Tanıdığım herkes çirkinleşti.
Bir dünya dolusu umut kursağıma dizildi.
İçimde kim olduğunu bilmediğim
sahipsiz bir cenaze kaldı.

Duyuyor muydun ?
Bağıra bağıra
söyledim sana her defasında.
“Bu denli güzel şeyler beni bulmaz,
korkuyorum “ dedim.
“Yolun sonunda
benden bi enkaz yaratacaksan
Var git yoluna “dedim.
Sen ne yaptın?
Beni kendine
en korktuğum yerden inandırdın.
Gözümde aşk diye büyüttüğüm,
derin bir çukur oldun.
Şefkatli ve sevgi dolu görünen
o zehirli sözlerinle,
beni çektikçe çektin o çukura.
Tüm güzel yanlarımı yok edip,
kendi karanlığına attın beni.
Benden alacağın
bir şey kalmadığında ise,
“İşte sen bu kadarsın” dedin.
Hemde ben senin ederini
bir gün olsun dile getirmemişken.

Ederinin ne olduğunu
biliyor muydun?
Gerçi senin bir bok bildiğin yoktu.
Yine ben anlatayım:
Hyatımın en güzel öznesiyken,
Heba edilmiş bir aşkın
En rezil cümlesi oldun.
Şöyle bir uzaklaşıp baktığımdaysa;
Hayatı baştan aşağı yalan yaşayan,
kendini Firavun sanan,
ahmağın tekiydin.
Senden bir kahraman yaratan bendim.
Bir balon gibi söndün işte.
Sana yüklediğim anlamların,
tek bir tanesine bile
layık olamadığın için b/ittin.
Bütün bunların gerçekliğini
kavrayabilmek için,
Aylarca gözlerim tavana dikili yaşadım.
Film şeridi gibi tekrar tekrar
gözümün önünden geçti yaşattıkların.
Sen kendime yaptığım
en büyük saygısızlıktın.

Farkında mıydın ?
Rüya gibi anlattığın her şeyi,
kabusa çevirdin.
Ve benim kabusum hala bitmedi.
Nefes alınca geçmedi bu sefer.
Anlatmaya dilimin dönmeyeceği kadar
çok yandı canım.
Öyle bir yangın bıraktın ki,
Cehennemin kapısını
araladın göğsümde.
Eğilip öpmek istedim acımı,
sancısı ayaklarıma dolandı.
Bana ait ne varsa eksik kaldı artık.
Eskimiş cümlelerle,
tozlu sözcüklerle ,
yarası yamalı şiirlere düşmeye
mecalim de kalmadı.
Sende hiçbir zaman
uğruna şiir yazılacak
bir adam olmadın zaten.

Geriye dönüp baktın mı hiç?
Utandın mı kendinden?
Bir gün olsun
“Ah bee” dedin mi?
Hepsinin cevabı sıradan bir
“- Hayır ! “ değil mi?
Çünkü sen,
Her zaman aklı oyunda olan
kocaman bir çocuktun.
Bir gün olsun pişman olmadığına
adım kadar eminim.
İçimde güzel olan tüm hisleri
kirlettin.
Ben senin yollarına hep çiçekler ektim.
Sense benim yollarıma mayınlar dizdin.
Yolun sonunda dönüştüğün adama
kulak asmadan,
O mayınların üzerine basa basa
yine sana yürüdüm her defasında.
Ta ki o güne dek!
Nasıl olduğumu merak etmediğin
bir gün vardı .
Ben hiç unutmadım.
O gün öldürdüm seni.
Senden geriye cevaplanmayı hak eden
tek bir soru kaldı.
Göğüs kafesinde olması gereken kalbin
Bu kadar mı ayaklarının altındaydı?

...

ESRA NİZAM
03.52
11.09.2024