Mutsuzluk denen şey yokluğunun eseriydi
Vazgeçmedim senden tıpkı umut bekçisi gibi
Kalp sancılarım vardı benim senden önce
Ne zaman ki sen düştün düşlerime geçti gitti
Sayende..
At gitsin hüzünleri çöp torbalarına birer birer
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta