Bana Ağla Dediler "toprak kokan şiirler"

Doğduğumda, var olmanın derin hatası vardı,
Avuçlarıma bıraktılar hayatı; bilmeden tutum
Bir gülüş vardı simada ufkuma bir umut kondu,
Her başlangıç mucizeydi, ruhum gökyüzüne yakın
Bir varlığın yolunda bana ağla dediler…

Çocukluğum bir fırtına gibi geçti; üstümden
Oysa toprak kokusunda saklı hayallerim vardı.
Her düşüşte yeniden doğrulmayı önerdiler
Hüznü, zamanı tanıdım; içime ince bir sızı aktı.
Acıların arkasından bana ağla dediler…

Gençliğimde platonik bir sevdaya sürgün gittim,
Bir bakışla titreyen kalbime yeminler ettirdiler.
Yalnız gecelerde kederleri kendime bekçi koydum,
Hayat, en sinsi öğretmenim oldu; beni benden aldı.
Bütün talihsizlikler ardından bana ağla dediler…

Bütün acılar, ayrılıklar bir kapı gibi açıldı önümde,
Geçtim, ardımda bıraktığım her şey daha çok büyüdü.
Kelimeler susmayı öğretti, gözler, hisler konuştu,
Her adımda bir parçam eksildi; zamana tutundum.
Madem dayanıyorsun öyle ise bana ağla dediler…

Şimdi ömrümün yokuşundan bakıyorum geriye;
Mutluluk da bendendi, sevdalarda benden, acı da
Her iz, her yara bana ait; hepsi yaşamın, yolun izi
İnsan yaşadıkça anlıyor gözyaşı bazen bir sığınak.
Madem bu senin yolun sızlanma yine ağla dediler…