Balonların Son Nefesi Şiiri - Berna Kaya

Balonların Son Nefesi
Bir gece anladım beni hiç sevmediğini…
Bir gece uyandım ve anladım.
Kendi şartlarınla beni hiç düşünmeden gidişini anımsadım.
Canım yandı biraz ama anladım.
Seni kaybetmenin korkularıyla savaştım bir süre.
Bende vazgeçtim biraz sonra…
Kolay olmadı tabi telkini güçlü sözler bulmak…
Dedim,’bırak gitsin’
Dedim,’Vazgeç!’

Henüz gitmemiş ve birazdan tam seni istediğim gibi uğurlayacakmışım gibi kalktım yatağımdan.
Penceremin üşüdüğünü ellerimi yaklaştırınca farkettim.
Dokundum…
Buğusuna kocaman bir balon çizip,gözlerimle gökyüzüne yüz milyon baloncuk bıraktım.
Kaç kere elimi kaldırdım arkasından,kaç kez pişman oldum anlatamam.
Ama bana bıraktığın renklerin hepsiyle vedalaştım.

Zamanla kucaklaştım.
Kendimi sevmemekle tanıştım.
Bir kaç kez bedenimi yüksek biryerden,bir çok kez de ruhumdaki boşluğa kendimi bıraktım.
Ama hep bir ihtiyacım vardı birine.
Gözlerim hep bir tenhada renkli balonları aradı.
Aklım kaldı,içim gitti.
Ağladım…
İçimi kıvırdım diz kapaklarıma,kırdım dizlerimi,kopardım ipleri,
Yandı gemiler.
Sırtımda kum gibi dağılan etimi acıttım.
Söktüm içimdeki evi.
Evsiz kaldım.
İçimde ağlayan vebale sıkı sıkı sarıldım.

Aslında yoktu sana edilmiş bir ahım.
Bir gece dudaklarımda sıkışan kan kendini içime bırakıp,
Gülümsediğim tek yanımın üzerini örterken uyandım.
Seni uykuya zorlayan günah,beni geceye pazarladı.
Sol kaburgamın yedinci omurundan bir yük abandı içime.
Karanlık kulağıma;fahişe bir düş için kölelik ısmarlarken;
Dokunduğun yere dokunurken birileri,
omurgamda buğulanan bir “ah” sesi,memnun bıraktı bedenimde başka birini.

Sana değil,diğerlerine…
Onlara…
Sen değil,başkası öpüyor şehvetin dudağını dudağımda.
Başkası tamamlıyor senin başlattığını…

İçim hep o buğulu camın dışında asılı.
Gözlerim ellerini uzatıyor acıyarak.
Acının kalbîne dokunuyor,ikiye bölünüyorum.
Bir yanım dert etmiyor ve içimdeki acının üzerinde kaldırıyor beni ayağa.
Bir yanım da,içimde patlayan balonlar yüzünden sıkışan hırsıma yeniliyor,
Elimde kalan son nefesimi başkasının nefesine bağışlıyorum.

Aslında biliyorum sağlam uykudasın.
Hatta belki gözlerinin içini güldüren süslüyor hayallerini.
Balonlar uçuyordur belki birleşmiş ellerinizden.
Ona da gökyüzüne bakmayı öğretiyor,
Onu da aynı renklerle tanıştırıyorsundur.

Bir gece sende uyanacaksın uykundan.
Senin de yerleşecek içine yıkılan evlerin duvarları.
Ağlamazsın biliyorum;ama ışık arayacaksın sende bir enkazın altında.
Senin de üzerine kocaman binalar yapacaklar.
Yük olacak nefesin nefesine.
O zaman sende bağışlamak isteyeceksin nefesini biri veya birilerine…

Ah değil bu,
Kırgın uyanmama sebep kıldığın anların içinde ağlayan bir çocuk sesi,
İçimden kopardığın balonların son nefesi…