Ballıbaba Şiiri - Yüksel Nimet Apel

Doksanlı yılların sonlarıydı. Kızım yurt dışına gidiyordu, bir ailenin çocuklarına bakmak bu arada yabancı lisanını ilerletmekti amacı. Bana da bahçe içinde bir ev kiraladı. Erenköy çok sevdiğim bir semtti, yürüyüşe çıkıyor resim sergilerine gidiyordum. Evi tuttuğumuzda kaloriferli idi, sonra doğalgaz tesisatı yapıldı binaya ama, ev sahibi evi satmıştı. Yeni ev sahibi de pek oralı olmadı kömür sobası kullanmaya başladım. Bahçede eskiden kalma kömürlükler vardı, bahara doğru karlı soğuk bir sabah yine kömür almaya gitmiştim. Kapının önünde eriyen karların arasında onu gördüm pembe çiçekli Ballıbabayı, kış amansız soğuk ve acılı geçmişti... Tv ekranlarındaki bir annenin çaresiz umarsız bakışları, ağlayıp feryat edemeden acısını içine akıtması, beni derinden kederlendiriyordu. Bahçeyi ünlü bir müzisyenle paylaşıyorduk, sabahları onun piyanosunun tınılarıyla uyanıyordum ve Erenköy'de yazdığım şiirlerimdeki gibi İstanbul'u yaşıyorum gerisi yalan diyebiliyordum ama sorunlar bitmiyordu. Hissiz değildik başkalarının sorunlarına kayıtsız kalamıyorduk, genç bir adam dövülerek öldürülmüştü. Ballıbaba çiçek açmış, yalancı bahar gelmişti. Çocukluğumda kır çiçeklerini çok severdim adı aklımda kalan bir kaçı peygamber çiçeği, çoban çantası. Doğu illerinde onlardan çok görürsünüz tıpkı halkları gibi sade ve asillerdir İşte bu karmakarışık hislerle Ballıbaba şiirimi yazdım. Her şey değişiyor hiçbirşey eskisi gibi kalmıyordu, yaraların üzeri kabuk bağlasada hüzün çiçekleri bir yerlerde mutlaka yeşeriyordu yeniden. Olumlu şeyleri görebilip halimize şükretmek düşüyor bize de. Elemsiz kedersiz bir hafta sonu diliyorum herkes için...Sevgili dahi güzel komşum sayın Uğurlu sanatından bizi yoksun etme nerelerdesin selamlar