Bal Çeşmemin Cemaziyelevveli

Zamanın birçoklarınca sıradan
Benimçün gayrı olağan paresinde
Bal damlatan bir çeşmem vardı
Balı zerre zerre damla damlaydı ya
Öyle olmakla bana özgü akardı
Biricikti ve biricikliğini
Balının bana münhasırlığından alırdı

Çeşmemin betondan temeli yoktu
Balını doğuran kuyusu da kazılmamıştı
Yalnız ben bilirdim hamuru balla yoğruluydu
Benden gayrısınca tadılmamıştı
Kendi bile bilmezdi harcındaki balı
Zeytin karası gözleri hep bana doğruluydu

Zaman aktı o çeşmeden ballar aktıkça
O akan zaman da bana münhasırdı
Ben çeşmi zeytinine kor alevle baktıkça
Akan balı tükenmeye yüz tutardı

Zamanın bana uğrayan paresinde
Kalbi, kanı, damarı benle akan bir çeşme vardı
Akarken zerrelerine beni kardığını
Yalnız ikimiz bilirdik
Çehresindeki altuni kum zerreleri
Her gecenin on ikisinde
Aşkını gönlüme takardı
Gönlüme o baldan aşk takıldıkça
Dilim yapışıp kalan nefsi tadardı
Dilim o nefsi tattığı kadardı

Zaman aktı çeşmemin çeşmi değişti
Mütegallibeler kum zerrelerini kancıkça içti
Zamana dayanamadığını sandı bal çeşmem
Oysa aşk kavururdu
Kavruk rüyalarla bal sevişti
Kavruk rüyalarla dilimde tat değişti

Bilirdim ömrümde düşlerim ve ütopyalarım
Dilediğim akışta sabit yüzmezdi
Çeşmeyi göremez oldum şaşmadım ne hikmetse
Tarumardı çeşmem oysa beni üzmezdi

Şimdi ellerimde yoktur hüner
Bir çeşme daha yapacak kadar
Çeşmenin harcındaki bal uçan halılara bindi
Akıp bende kalan damlaları gönlümü yakar
Bal çeşmemin can evini taşır bendeki makber
Kalbime gün doğacakken zül indi
Bahtı kara yazgılı kalbim
Balla hemhal olamadı bal özü bekler
Bercesteydi çünkü ben bilirdim yatağını çeşmemin
Şimdi çeşmelere gebe yatakların yurdu
Zehir kusan hainleri dinler.