Bakma benim Şiiri - Murat Ülkü

Bakma benim suskun ve gamsız göründüğüme,
İçimdeki fay hatlarının kırılmasından korkuyorum.
Aldanma her şeye he deyip aymazca güldüğüme,
Unutmuyor, lafını etmesem de içimde biriktiriyorum.
​
​Bir gün gelir, o zaman anlarsın içimdeki kasırgayı,
O an geldiğinde, sessizlik biter, sözler tükenir.
Benim içimde biriken yaban dağlar, patlar, lavlar akar,
Kork işte o zaman, ne varsa önümde yakar yıkarım.
​
​O saatten sonra, ne hatır kalır geride, ne de gönül,
Sadece talan olmuş ıssız virane bir enkaz kalır ardımda.
O zaman anlarsın beni, görürsün içimde biriken sessiz kıyameti,
Ve geç de olsa anlarsın ki, en büyük fırtına en sessiz limandan çıkar.
​
​Ben yoruldum, kendimden başka herkese yetmekten,
Görmezden gelip tebessüm etmekten.
İnsanların gözlerinde kendime benzeyen yabancılar bulmaktan,
Onların hayatında bir gölge olmaktan yoruldum.
​
​Benim limanım zaten sessiz, fırtınam da benden ibaret,
Kimse görmese de içimde kopan o sessiz fırtınaları,
Biliyorum, kendimden başka hiç kimsenin yelkenleri yok,
Benim rüzgârımda savrulan.
​
​Dilenci gibiydim bir tebessüm, bir ilgi, bir alaka,
Kapılarda bekledim, belki biri beni sever diye.
Kendimi unutup, bir başkası oldum,
Bir başkasının hayatında bir hiç uğruna var oldum.
​
​Artık istemiyorum kimsenin dünyasında bir iz,
Kendim olmaktan korkmuyorum.
Her şeyden önce huzur istiyorum,
Sadece huzur, kendi dünyamda...