Balım Kusuruma Bakma

Balım’ın Penceresinden Ben

Ben iki yaşında bir kediyim,
Nihal’in narin ellerinde büyüdüm.
Evi kokusuyla, kalbi sesiyle dolu,
Ben her sabah onunla doğdum.

Gözlerim camdan bakar sana,
Sen usulca geçerken karşı bloktan.
Kalbinde fırtınalar var biliyorum,
İzliyorsun, özlüyorsun, susuyorsun.

O bana “Balım” der,
Sen ona “Hanımefendiciğim”…
O beni severken sessiz,
Sen ona bakarken içten içe yanarsın.

Sen bir kalpsin,
kırık ama hâlâ atan.
Sen bir insansın,
aşkla konuşan, aşkla susan.

Ama ben bir kediyim,
ve kediler bilir…
Bazı sevgiler dokunmaz,
yalnızca bekler.

O seni sevmedi mi?
Belki.
Ama gözlerinin kenarına bak…
Orada bir sızı var,
adı merhamet.

Ben onun gözlerini tanırım,
Sen onun aklını sevdin,
kalbini sevdin,
belki de ruhuna sığındın…
Ama o seni sadece anladı.

Beni sahiplendi,
sana mesafe koydu.
Benim tüylerim onun yastığı,
Senin cümlelerin onun duvarı oldu.

Ve şimdi biz…
İkimiz de aynı evin iki misafiri gibi,
Biri içeride, biri dışarıda…
Ama ikimiz de onu seviyoruz.

Ben miyavlayarak,
Sen susarak…