Bahtiyar Ağlayış Şiiri - Ergin Tuman

Ağlayarak varoldum yaradanın adıyla
Rahminde tasıyana tecellisi rahmetin
Susturdu avazımı beyaz avuntusuyla
Müptelası olmuştum bu esrarlı gölgenin

Tutundum avucunun sonsuz sıcaklığına
Alil iken ben  onun gölgesinde büyüdüm
Vakıf olmak istedim bengisu esrarına
İlk adımlarımda hep aguşuna yürüdüm

Bir cennet bahçesidir ömrümün çocukluğu
İnci beyazlığında hep ona gülüşlerim
Büyüdükçe duyulan sesimin boğukluğu
Zahirine  duyulan beyhude heveslerim

Duru bir güzelliğe rastlamıştım tenhada
Ne bilirdim yolumun üstünde imiş tahtı
Masum bir ceylan gibi gözlerime bakarda
Ruhumu canözümden ayırmakmış maksadı

Saçlarını doladı önce parmaklarıma
Bakışıyla kör etti aklımın gözlerini
Bir fatiha okurken mezarında ruhuma
Bir kürekte o atip gitti gülüşlerini

Tevarüsü daima  melal olmustu bana
Hicranında mücessem oldu o kadim gölge
Vuslatına seslenip  dedim : Var git obana
Gönlüm artık münzevi, sevdam Rahman'a bende

Tel tel ağladı saçım, pişmanlık renklerinde
Kalbimi temizledi son dünyevi gözyaşım
Gitti zelil aydınlık, geldi izzetli gece
Onun güldürmesinden bahtiyar  ağlayışım