Bahoz Ji Xweliyê Dikeve Şiiri - Özgür Mutlu

Li ser nexşeya ruhê min erdnîgareke xwîndar,
Her xetek bi mîreka reş a zulmê hatiye xêzkirin.
Tewqa heft qat êş li canê min kiriye girê,
Qîrînên min ên bêdeng di vî bajarê bêdeng de dihejin.

Li bin lingên min şikestiyên camê, her gavek xwîn û birîn,
Perdeya li ser çavên min venabe, rengê hêviyê jibîr kiriye.
Mar di kunên tarî de diqirçin,
Girêkên şerefê min ên bê ser û ber naşikevin.

Tov di kûrahiya birîna herî mezin de şîn dibe,
Agirê hêrsê di sînga sebrê de kom dibe.
Morê çiyayan gazînek e, fısıltıyek e,
Li dervayî van dîwarên kevirî li wateyekê digerim.

Bahoza ku ji xweliyê rabe daxwaza min e,
Wê vî derewî, vî nîzamê sexte hilweşîne.
Dengê azadiyê wê li serê çiyan biqîre,
Belkî wê demê ev êşa bênavber bisekine