Baharla Gelir Şiiri - Serhat Bağcivan

Sanma ki gardaş bu diyarlara,
Bahar yalnızca güneşle gelir.
Yeşermeye hazır nice umutla
Öğretmenle, mekteple, ilimle gelir.

Cehaletin kararmış bulutlarına,
Gökyüzünü dar etmek gayesindedir.
Işıttığı her güne ve yarınlara,
Öğretmen bilginin nuruyla gelir.

Bahar gelip güller açana kadar,
Damla damla düşer alın terleri.
Sabırla ilimle yettiği kadar,
Öğretmen fikrinin gücüyle gelir.

Bilir ki bahara çok çiçek gerek,
Toprağı okuldur havası kitap.
Güneşiyse öğretmenin verdiği emek,
Laleler sümbüller gül ile gelir.

Omzunda bir yığın yükün ağrısı,
Olsa da ne yazar kocaman yürek.
Beklerken baharı nice yavrusu,
Öğretmen yılmadan koşarak gelir.

Başı okşanmamış bir yetim düşün.
Gönül dağlarını kar boran sarmış,
O karları eriten bir güneş düşün.
Öğretmen gönüllere şefkatle gelir.

Saydıran okutan yazıp öğreten.
Sayı sayı, hece hece, borcumuz ona.
Gösterdiği hedefe doğru yürüten,
Öğretmen ülküsüyle beraber gelir.

Kırk yıl değer biçilmiş bir tek harfine.
Kalanlara değer, biçmek ne mümkün?
Hesap kitap yapmadan tüm gönüllere,
Öğretmen en hasbi duyguyla gelir.

Aydınlık bir maziyi yad eder gibi,
Er meydanlarından koparcasına,
Kahramanca ruhları şad eder gibi,
Öğretmen tarihle coşar da gelir.

Uçsuz bucaksız yollar ardında,
Bayrağa hasret nice köy bekler.
Beklenen emanet onun koynunda.
Öğretmen koynunda bayrakla gelir.

Bir köy, bir kasaba yetmez ki ona.
Bütün bir yurda gelmeli bahar!
Yolların vardığı en mutlu sona.
Öğretmen baharla beraber gelir.

Feda ile veda bazen cem olur.
Varlığı Türk varlığına armağan olur.
Necmettin olur, Aybüke olur.
Öğretmen şehit olur da gelir.