Baharın yeniden doğuşu

Kasımın son geceleri,
Yılın son sabahlarındayız.
Çok sevdiğim yapraklar esmiyor,
Birer birer süzülmüşler ağaçtan.
Bir öykü anlatim size.
Ağacına aşık olan yaprağın öyküsü.
Karşılıksız değildi onun aşkı.
Ben izlerken hayranlıkla izlerdim..
Bir çok aşkın sonu ayrılık olduğu gibi
Bir gün onlarda ayrılacaktı.
Ve o gün gelmişti.
Sonbahar gidiyor, kış diyarlara kadem koyuyordu.
Hayretle izlerdi hep heybetli ağaçını.
O anlardan birisi yine,
Güçlü rüzgar eser yeniden,
Hep olmuştur nefret ettiği o uğultu.
Sevdasından kopmamak için büyük gayret göstermiştir.
Kendisi de farkındaydı birgün kopacağından,
Kör olmak istedi bir anlık.
Sağır olmak istedi gerçekleri duymamaya.
Aşk kör olmaktır, körlüğü tercih etmektir.
Gur rüzgar esti,
Tir-tir titredi cılız yaprak,
Dayan dedi sevdiği, ayrılamayız biz!
Dayanmıştı hep küçük yaprak,
Çabalıyordu şimdi daha çok.
Kopacak gibi oldu bir an,
Son kez baktı güzel ağaçına,
Yanağından sıcak damla yol aldı,
Rüzgar alıp götürdü yaprağı,
Yaprağın tek umudu,
Ağaçının toprağına düşmekti.
Nereye giderse gitsin onsuz çürüyeceğinden habersiz olarak..
Bahar da yeniden çiçekler açar,
Yeni aşklar, hissler doğar.
İster masal gibi bitsin, ister kabus gibi.
En nihayetinde hepsinin sonu,
Ölümdür.
Üzülmek zaman kaybidir,
Esas olan cenneti bahş eden kısa milimlik zaman,
Esas olan cennetin ta kendisidir.