Baharı Getiren Şiir Şiiri - Hakan Baytar

ceplerinde taşırsın ıslak ellerini,
içindeki hiçlik korkularından sakladığın,
ortada, açıkta unutulmuş bir kadermiş yaşadığın...

en çok seni yoksaymışım...

kaldırıp at içindeki karanlığı,
gökyüzünde deniz var, yeryüzü çöl değil henüz...
kiraz yerdik mayısta,

seni unutmuşum...

iç öldürücü bir soğuk yerleşmiş ciğerlerine,
zamanın paslı çivisine takıldı etin...
acımız rengini belli ederdi yoksa,

kahretmişim seni...

-çoktan vazgeçmiş yaşamaktan- bir saydamlık yüzünde,
-çoktan ölmüşten bir beyaz ellerin,
kaldırıp at içindeki -ışıklar söneli çok oldu- bir- karanlığı...

çilek yemişiz seninle

mayısta...

üzerine gelmekte olan bi hayat var,
dikkat et,
bilek marifetiyle kapattığın gözlerin hala yeşil...

giderken seni

ışıksız bırakmışım...

şimdi tanıdık sokaklarda kaybolmalar,
şimdi acılar kenti, yabancılar kenti derken...
geceleri dolaşır olmuşsun....
tüm tanıdıkların hep bir ağızdan gürültülü sesler çıkartıp, uyutmaz olmuş seni uykularında,
insan başlayıp sonra garipleşen, seni ürküten suratlar...
anlamsız ikilemlerde yükseltip ateşini...
uyumaz olmuş beynin, unutmaz olmuş...

tüm yağmurlarına yakalandık o baharın,
sokaklar yosun tutana dek yağan tüm yağmurları o baharın,
nuh'u beklerdi insanlar,
otobüs duraklarında,
kimse üşümüyorsa da ıslanmış ellerin ceplerimdeydi...