Bahar ve Sen Şiiri - Süleyman Uzun

İçimde çiçekler açıyor, güneş de çiçeklere can veriyordu, mevsimlerin en anlamlı varyantında,
Doğa can buluyordu tabiatın koynunda, tatlı bir telaş ısıtıyordu içimi,
Bahara benzetiyordum seni ve içimden çok seviyordum, açtığın taze dallardaki sevgini,
Çünkü seni düşününce içimde çiçekler açıyordu,
Mevsim baharı, bende sana çıkan baharları arzuluyordum, senli dünyamda,
Seni görünce umutlarım filizleniyordu bahar gibi, gülüşün içimi çiçeklerle bezeriyordu,
Arıyordum içime ektigin baharı, artık sen bana gelmesende, bende hiç bahar bitmezdi, sevgin benden hiç gitmezdi,
Gelincik çiçeği, çayır çimen ahenkle yeniden doğarken,
Sana olan sevgim dağları aşarak getiriyordu aşkın gelinciklerini,
Kalbinle kalbimin birleştiği andaki o baharı içim hiç mi hiç unutmuyordu,
Tabiat baharla canlandırdı, ben de sevginden gelen baharda bir candım,
Kışın sancıları sonunda, heyecanla ve tazelikle geldi bahar,
Yok yok istemem son baharı içim her zaman sana ilk bahar,
Kalbim hazan mevsimine kapalı, ben sende her zaman baharım,
Bu bahar olmasa da belki sonraki bahar kavuşuruz...
Süleyman UZUN