Bahar Türküsü 2 Şiiri - Kiyaz Kılınç

Bahar Türküsü

Hangi dağın rüzgârı taşıdı bu sevdayı, bilemiyorum.
Hangi deryanın maviliğiyle yoğruldu bu özlem,
Ya da hangi yıldızın düşüşüyle başladı bu hikâye…
Kalbim, suskun şehirlerin türküsü gibi bugünlerde.
Bir kor ateş yanıyor, adın aklıma her geldiğinde;
Ve içimde, seni anlatmaya kelimelerin yetmeyeceği
Bir sevda büyüyor.

Ben, bir mektubun zarfında unutulmuş bir cümle gibiydim;
Yarım kalan, okunmadan yırtılan…
Ve sen, bir daha yazılamayacak güzellikte ilk anlamsın,
Beni yeniden yazan.
Hiçbir söze ihtiyaç duymadan ruhuma sesleniyorsun.
Cümlelerimin ucu sana çıkmasa, kelimelere küsüyorum.

Beni benden alıp içime başka bir “ben” bırakıyorsun;
O “ben”, yalnızca sana yazılmış bir şiir oluyorum.
Bana kanatlarımı bahşediyorsun,
Düşmekten korkan benliğimi
Ve gölgede saklanan hayallerimi sana çıkartıyorsun.

Sevgilim,
Sen, içimde büyüyen bir bahar türküsüsün;
Her notan, gözlerimde tomurcuk açtırıyor.
Sevgilim,
Hangi baharın çiçeklerinde saklıdır Mecnunluğun?
Ruhunun elleri, ruhuma dokunuyor.
Sevgilim… Seviyorum seni.

Sen, göğsümün tam ortasına tutturulmuş bir gülün hasreti gibisin.
Ne zaman adını ansam, içimden ince bir sevinç sızıyor.
Seni sevmek; göğe baka baka büyüyen bir çınar olmak gibi.
Kökümde sen varsın, gövdemde sen,
Dallarımdan dökülen her yaprakta yine sen.

Sen, yanlış mevsimlerin doğru yağan tek yağmurusun.
Toprağıma dokundukça, yeşeriyor içimdeki tüm çiçekler.

Sen, gökyüzünün en savunmasız mavisisin;
Bir çocuğun ilk kelimesinin saflığı,
Bir annenin duasının derinliğisin.
İçime çöken her gecede,
Yıldızların bana seni anlattığı,
İnandığım en güzel masalsın.

Sen,
Benim içimde hiç susmayan bir bahar türküsüsün.
Seni seviyorum, sevgilim.
Gözlerinin ucundan dökülen sevinçle
Bütün şehir aydınlanıyor sanki.
Bir sokak lambası gibi yanıyorsun içimde,
İçimdeki karanlığı aydınlatıyorsun.

Kiyaz