Bahar Olmasın Şiiri - Pervin Dalgıç

Bir ağaç kollarını gökyüzüne açmış Tanrıya dua ediyor.
Çizgi çizgi olmuş yüzü.
Torununu bekleyen bir dede gibi bayram şekerlerini toplamaya gelmelerini bekliyor.
Yaprakları dökülüyor ömrünün sonbaharında.
Eskiden dost olan rüzgarlar şimdi ürkütüyor.
Kuruyan elleri titriyor.
Yağmur damlarlını bile taşıyacak gücü kalmamış.
En son ne zaman genç aşıklar gelip ona aşklarını anlattılar,
Hatırlayamıyor.
Dostları bir bir terk etti.
En son bir arkadaşının gözünün önünde devrildiğini anımsıyor.
Bir şeyi yoktu halbuki.
Hayat işte.
Yapayalnız kalmıştı.
Hemen yanı başına bir ev yapılmıştı.
Cansız, taştan bir ev.
Tam karşısında duran manzarayı kapatmıştı.
Gözleri iyi göremese de nazlı nazlı dalgalanan denizini de görememek bir darbe daha vurmuştu.
Eve taşınan aileye kızgındı ama çocukların salıncaklarını salladı güçsüz kollarında. Aylar geçti dalları beyazladı.
Çocuklar da uğramaz oldu kara kış gelince.
Huzurevindeki yaşlılar gibi
şimdi yapayalnızdı.
Kendini işe yaramaz hissediyordu.
Ne yaprakları vardı gökyüzüne faydası olacak
Ne de meyvesi kalmıştı misafirlerine verecek.
Kuşlar bile uçmuştu yuvadan.
Yeni hayatlar kurmuştu.
Evin bacasına takıldı gözü.
Arkadaşı duman duman ona el sallıyordu.
Kollarını gökyüzüne açtı.
Bir bahar daha gösterme diye
Tanrıya yalvardı.