Bahar Kokulum Şiiri - Kenan Ziya Akbaba

kimse bilmezdi
nasıl başladığını bu hikâyenin
bir mart sabahıydı belki
gökyüzü yeni doğmuş bir çocuk gibi çıplak
rüzgâr bebek nefesi gibi ürkek
ve ben,
adını bilmediğim bir iç sarsıntısıyla
sana uyandım

gözlerin
bir dağın yamacına kurulmuş yalnız köy gibiydi
sessiz ama her şeyi bilen
sözlerin
bir eski destanın kayıp dizesi
bir rüyanın sınırına kurulmuş harfler

ben seni
ilk önce içimde büyüttüm
dilime düşürmeye kıyamadım
çünkü bilirdim
ağzımda kuruyacak kadar nazlıydın
bir menekşe gibi
gölge isterdin
bir serinlik, bir sabır

sen geldin,
gök delinmiş gibi yağmur indi
tüm eski benlerim
tüm küskün sevinçlerim
yıkanıp aktı toprağa
seninle filiz verdi unuttuğum ne varsa

gül zamanı bile
senin gelişine denk düşemez
çünkü sen
baharın kendisisin
dalda açan tomurcuğun telaşı
karların altından fışkıran
inançlı yeşilsin

her yürüdüğün yerde
toprak nabzını değiştirir
kuşlar sana öykünerek şarkılar besteler
deniz bile
rüzgârla sana selam taşır

ben seni
bir şiir gibi değil
bir yemin gibi
binlerce yıl öteden gelmiş bir sır gibi sevdim
ki bu sevda
yalnızca günlere değil,
gecelere, rüyalara, uykusuzluğa da dâhildir

senden önce
bahar bile bahar değildi
çiçekler bile
kendini eksik hissederdi
ve şimdi
her sabah
teninin aynasında uyanır güneş

ellerin
bir kehanet gibi dokunur zamana
un ufak eder geçmişin pasını
geçmiş, seninle yeniden yazılır
gece, senin adınla aydınlanır
ve ben,
gözlerinde her defasında yeniden doğarım

bahar kokulum
seninle birlikte yürür mevsimler
sen nereye gitsen
rüzgâr arkandan eser
kırlangıçlar yollarını seninle çizer
ve aşk,
senin teninde sonsuzluğa açılır

şimdi söyle
hangi tarih seni anlatabilir eksiksiz?
hangi dil anlatabilir seni sessiz kalmadan?

çünkü sen
bir dize değil
bir çağrısın
kalbimin en yüksek tepesinden
dağlara, ovalara, rüzgârlara yayılan

bahar kokulum
ben seni
yalnız sevmekle kalmadım
sende var oldum
sende yok oldum
ve her bahar
yeniden sen oldum