Bahar'ın Gülüne Son Hitap

Kanın dökülür başlar hikayen
Ölümden başka yoktur payen
Sararsın yaranı elden aldığın çaputla
Gülün dikeninden hediyedir haydi kutla
Kış bahçelerinde ısınırsın gülün hararetiyle
Gül kendinden geçer baharın gayretiyle
Tren yollarında kesişir hayatlar
Pek naiftir o anlarda yüzdeki hatlar
Gün gelir yüzler düşer girdaplı bir suya
Yakalanır en derûnî hisler zemherili bir pusuya
Her bahar eninde sonunda bitmeye mahkumdur
Bu, boyun büküp yürüdüğüm dikenli yolumdur
Cihanda mükemmel değildir hiçbir varlık
Ancak mesut olurum yanımdaysa iki iri nazarlık
Gül asr-ı saadeti usul usul terk eder
Bahar gülden gayrısına yüz çevirir, reddeder
Bilinsin ki gayrı bu son hitaptır
Kanımla yazıp doldurduğum bu son kitaptır